Yalnızlık herkes için aynı acıyı doğurur, bazılarımız ise yalnızlığını gizlemek ister. Hayatını zorluklar içinde geçirdiği gerçeğini bir tek kendisinin bildiğini sanır. Düşüncesinde acılarının canlılığı vardır, gözyaşı vardır, kadın oluşu vardır. Ama o saklamayı tercih eder, paylaşmak istediği içselliklerini gönlünün derinlerine gömmüştür.

Aklının bir köşesinde sürekli anılar belirir, anılarının üzücülüğü, geleceğin korkutuculuğu arasında usulca akar hayata.

Bakması gereken çocukları, çalışmasının gerekli olduğunu hatırlatan yaşam zorluğu gönlünü yaralar, sabahları kalkınca bazen isyan eder, bazen kendince gözleri dolar, olur olmaz ağlamak ister ama yapamaz…



Kim anlar ki beni….

Kim bilir yaşadığımı benden daha iyi…

Kim yalnızlığıma merhem olur ki…

Yalnız kadınlar vardır, bizden uzak diyarlarda, gece karanlığı içinde düşüncelerinde belirsiz mutsuzluklar oluşur, yaşamış olduğu acılarını bir başkasının anlamadığını düşünen yalnız kadınlar vardır. Yaşamış olduğu sıkıntıları, acıları, yaşanmışlıkların fark edilmediğini sanır, birilerinin yaşamını hissettiğini bilmeden kendince yaşayan yalnız kadınlar vardır.

Özlemleri vardır….

Özlediği güzellikleri vardır….

Güzel bir yüze, bir tebessüme ihtiyacı vardır….

Yaşam içinde kadın oluşu vardır…

Korkuları vardır…

Ben böyle bir kadın tanıyorum, acılarını hissediyorum, korkularını biliyorum, hayallerini, isyanlarını, yaratıcıya içtenlikle dualarını duyabiliyorum, sevinçli olduğu zamanların az olduğunu görebiliyorum…

Yalnız olmadığını söylemek isterdim, isterdim ki söyleyeyim yalnız değilsiniz diye, belki de söylemeliydim…

Çocukları, kedisi, düşleri ve korkuları olan bir kadın tanıyorum, benden çok uzak diyarlarda yaşıyor….

Yaşanmış olan tüm acıları silebilecek bir söz biliyorum, bir gün o sözü ben size söyleyeceğim.

Özlemler ağlarsa pınarlar acı ile çağlar, özlemlerini, hayallerini, anılarını, zorluklarını, kederlerini, kaderin yazgısının burukluluğunu güzel yüzünden düşüreceği gözyaşı ile pınarları çağlatmaz umarım…









....