Küçük radyodan, sınır dışı frenkaslardan kaçak bir resital taşınmıştı karanlığın bağrına.Düşündü-düşledi:küçük bir kızın incecik parmaklarının asıldığı viyolonselin tellerindençıkan tınılar,devcileyin salonun yanlızlığına eş-dost olmuştu.Sanatçı yorgun,sanatı acizdi;son resitalını veriyordu hiç kimselere.O hiç kimseler ki,kulak hazzı olan konuklar...
Mesureler alkış tufanıyla doluyordu,sessizlikte.Sonra bir canlanma dalgası sarıyordu sundurmanın loş ışıklarını.Küçük sanatçı coşkuyla kalıbını parçaliyordu,sarhoş eden notalar ile.Kalp atışları karışırdı resitale,armonik bir tonla daha seramonisi..
Aktarımını düşledi,sanatçı ile dinleyici baygın gözlerin hayranlığını.Ama, bu resital kadim bir sundurmada antikite heykellere sunuluyordu.Müzüği,yakarıları,coşuları tümüyle onlaraydı,ümitsizce.Heykeller yüzüne gülerdi küçük Kızın.Primadonnalar gel-gitler yapardı durmadan.Ezgiler durmadan akışırdı,öfonik bir serap gibi.Bitirmek istemiyordu ezgilerini.Çünkü,sunu bittiğinde bir nefes gibi çekilecekti heykellerden, sonsuza dek gidecekti.
Çelist yanlız ve ürkek,dinleyici heykelleri oyalıyordu notalar arasında.Enstrüman hüzünlü tonlarla yakarılar döküyordu,taş gölgelere.
Resital verildiği mekenla birlikte uzaklaşıyordu.Sesler boğuntuya dönüştükçe ağırlaşıyordu.Konser artık, ciğerleri hava dolu,boğulan bir canavara dönüşmüştü sanki.Havayı öğütemiyordu ciğerler..
Küçük kız,viyolonsel ve kadim sundurma yok olmuştu.Kainatın müzesinden kaldırılmış bir natürmort..
Evin,dışarda çalan bir bando sesiyle irkildi.Radyosunun pilleri zayıflanmıştı.Bu,onun dünyaya açılımını sağlayan kinetik enerjisinin artık olamayacağı demekti.Tekrar daracık alana dönmüştü.Bütün susukunluğuyla kapalı bir kafes.Kaldığı yeri köleci roma’nın arenalarında,kaçan köleler ile kanlı eğlencenin ayrılmaz parçası olan gladyatörlerin kapatıldığı kapanaklara benzetiyordu.Ama,gordianus’un oralara yönelik serüvenlerinin hüsranala sonuçlandığını gayet iyi biliyordu.



........2008,,,