elinde mavi bir uçurtmaydım dün gece
ne karanlıktan korktum, ne ıssız caddelerden
yağmurdan saydılar gürültüsünü şehrin
habersizdiler ; bulutları göğsüme gizlediğimden



Zifir yalnızlığımda, dikenli tellerin ötesinde bıraktım aşkı. Ne zaman uğrasa hep kanatarak gitti benden, vedasız, hesapsız...gelişi de zamansızdı aslında.

Gökten üç elma düşerek bitmedi bildiğim sevda masalları. Kırık hikâyelerdi yastık altında biriktirdiklerim ve içimdeki çocuğun dağılan misketleriydi kırışmış onca şiirim.

bir gece vaktiydi; bir avuç huzur bıraktığında yüzüme
sesinde aşka düştüm, yüzünde bahar oldum oldum, teninde şiir açtım...
boynumu bıraktım soluğuna, senin haberin yok !


artık biliyorum; hayatın bir gülüşle değiştiğini
yalnızlıkların başkenti İstanbul

mavilerini akıttım içimdeki kör kuyulara
boğazına bir şiir çiviledim
kızkulesi hariç kimse görmedi !



İçimde kaç bahar, sesimde kaç telaş... ne desem bir eksik kalıyor cümleler ve ne kadar sana yakınsam, o kadar özlüyorum.

Sen geldin ya... artık haberin var !

Ellerim ne kadar üşümüş bunca zaman...



boynumu bıraktım soluğuna
soluğun ki sıcak; dudaklarına inat
ve gözlerin yalaz
sana sevdalandım ey yar
saçlarında kaç dalga , ellerinde kaç liman var




sen ;huzur yüzü gecenin
gel ; şiirim ol
gel ; ömrün olayım.

Aşk biz olsun

iyi ki varsın !