HERCAİ
_Aç kapıyı bezirgan başı
kapı hakkı ne verirsin?_

İki küçük kız dalına salıncak kurmuştu, biri bir tutam sarı kır çiçeği, biri bir avuç kum…
O ise düpedüz dağdı, tüflerinde bin bir renkli çocukluk hatıraları. Bir zamanlar epeyce birikmiş olmalıydı. Orta yeri zonklayan bir çıban gibi yanardağ olmak kolay mıydı? Ne ağrısını duydu vadiler, ne yangınını. Sesi derelerde kayboldu. Bildiğimiz sadece korungasında bir şiir okumaktı mendile dair.
Yükseldikçe çocukluğu dorukta kaldı.
Bağrındaki dolambaçlı yollar, derin-serin ormanlar,baş döndürücü kayalıklar, yırta yıra giden buzlar, kır papatyaları, keklik gözü, civanperçemleri, süsenler arasında arıyor olsa gerekti kumrunun gözlerini. Dağların eşi olmazdı ki eşsiz olduklarından.
Gözlerine bulut sarıp usul usul kollarını ufka bağlardı. Ellerini saklamıştı, kollarında yüzlerce salıncak vardı. Yanılmıyordum ayağına kırmızı kurdele bağladığı leyleklerle gitmişti elleri. Elleri pencere pervazlarında bekleyen kuşların konağı.
Büyümekten vazgeçmişti gelinciklerin kökünden göğe bakarken,yağmur caddelere yaylaya yağar gibi yağarken, şehir ıslak ağaç kokusuyla dolarken, bileklerindeki boncuklarda hala pembe ve kırmızılar varken.
İnsanlığın uzun bir hikâyesi vardı, en iyisi arı kuşundan kısa öyküler almaktı. Hayat ekmek arası peynir tadında kocaman bir kaçamaktı. Kaçakçıları koynunda besleyip gün doğmadan yeni bir yüzle uyanmak denizi içine katıp gülebilmekti aynalara. Aynalar yalan söylemese inanırdım salıncakların durmayacağına.
……..
Kır çiçeği salkım pürçek tutunmuştu; ben aktım akacağım kum gibi.