Hazandı....
Mevsimlerin en hüzünlüsü, ağaçların soyunduğu çırılçıplak kaldığı, yaprakların tutundukları dalları terk ettiği bir zamandı.
Düşünüyordum; Kaybettiğim sevdasız yıllarımı aşksız geçen senelerimi, hayatı tırnaklarımla kazarak geçirdiğim günleri düşünüyordum.
Kırık dökük tutkuları çocuksu aşkları hiç birinde bulamadığım gerçekleri düşünüyordum.
Bir şeyler vardı aradığım; sanki herkesin aradığı fakat hiç kimsenin bulamadığı veya kimsenin bilmediği bir şeyler. İşte o bir şeyler kemiriyordu beni ve beynimi.
Bir çiçek açtırmak istiyordum yüreğimde. Bundan sonraki ömrümde hiç solmayacak bir çiçek.
Yorgundu kalbim; yılların kahırları vardı. Gecenin karanlığında ıssız sokaklarda yalnız başıma kalmış bir kedi gibi soluk soluğa sığınacak bir yer arar gibiydi.
Hep beklemekle geçti ömrüm gerçeği beklemekle.
Beklemek çözüm değildi, elbet umut değildi yüreğimdeki arzulara. Ancak başka bir çarede gelmiyordu aklıma.
Ve işte böyle bir günde bir nurlu ışık indi odama
Sanki Allahın bir lûtfu bir mucizesiydi bu.
Çünkü vakit tamamdı gelmişti o zaman ancak ömür bitmek üzereydi. Hayat hazana girmişti.
Kaderdi belki de alın yazım böyleydi.
Ama güzeldi yinede bu zaman.
Bir çift gözde gördüğüm mutluluk.
Bu gözlerin haresinde ki aydınlık.
Unutturdu bir anda her şeyi sildi gitti geçmişteki bütün kötülükleri ve üzüntüleri.
Bir sevda düştü yüreğime o anda gerçek bir sevda.
Bir ara düşündüm.
Çölde değildim gördüğüm bir serap değildi. Gerçekti, bir sevdanın, yılların beklentisi duyguların bir anda ellerimde rengârenk çiçekler gibi açmasıydı bu zaman.
Ve o anda bu duygular bembeyaz çarşaflar gibi sardı kuşattı bedenimi. O anda soluduğum hava karlı dağların serinliği gibi doldu yüreğime ve bu zaman en güzel bir faslı
şahaneye benziyordu.
Ve ben bu mucizeyi düşünüyordum.
Kim bilir neydi, kimdi nereden geliyordu?
O hareli gözleri hiç benim gibi gören oldu mu bir anda. Ve tuttum sığdırdım o gözleri yüreğime. Ya sonu diyemedim o anda düşünemedim sonrasını.
Sonradan kahrolmak varmış sonradan ayrılık varmış hiç önemli değildi o anda.
Ve düşündüm sığmamalıydı bu sevda böyle küçük odalara, kalmamalıydı bir anlık zamanlarda, taşmalıydı sel gibi yıllar sonrasına.
Hep sevgiyle aşk ile uzandım sana ama sanki hayal gibiydin çabuk geçti bu zaman ama bu zamanda kalmıştı kokun sinmişti bu zamana.
İşte bu seni bulduğum zaman yaşamaya başladı.
Sonunda seni kaybettiğim gün zaman ağladı.....

24.07.97
Hayrettin TARHAN