Bir zamanlar
Nereye baksam her yanımı poyraz kuşatırdı
İçimi titreten ne hazin bir acıydı, kime ne anlatılırdı

Varlık çok uzaklardaydı
Kıt kanaat geçinmek bizim için fevkalade ardı
Heveslerimize düğümler atar nasıl olsa umudumuz vardı

Çekingenlik her zaman haktı
Bilgisizlik en büyük yaraydı, kim mübelliği olacaktı
Beş günlükken anasız kalan bir annem ve saf babam yandı

Çocukluğumun her safhasında
Sevgiye hasret kaldığım an be an hakikatti
Şefkate susadığım, hamiyeti yıllarca aradığım çok aşikârdı

Bir sokum ekmek
Ve bir baş soğan, haşlanmış patates kıvançtı
Acıkmak ve alcığa susamak zamanında çok mühim sevdaydı

Etrafımızda ne aşk
Ve ne de sevda namına bir kelam duyulmazdı
Elbette insandı fakat zaruret ziyadesiyle daha bir başkaydı

Doğru dürüst ocak yanmazdı
Bir odayı her kez çaresiz paylaşmak zorundaydı
Gece gündüz çalışmak haktı, lakin emeğin karşılığı da noksandı

Hak aramak nasıl olacaktı
Zira zavallı babam fevkalade saf bir candı
Olur ya bir nedenle çanı sıkıldı mı işe gitmemeyi marifet sanırdı

Garip annem çok telaşlıydı
Çünkü çoluk çocuk ne kadar aç kalabilirdi
Bunu çok iyi biliyordu ve iki analık elinde yetişmenin idraki vardı

Zaman akıp giderken
Ne badireler bizleri bulmadı, meşakkat arşınlandı
Ve zaman varlıkla bizleri buluşturup babasız bırakmayı başarmıştı


Mustafa CİLASUN