Şöyle bir bakıyorum çevremdeki insanlara da,ne kadar da bir başkasını yargılamaya müsait;ne kadar da bir diğerinin açığını,zayıf tarafını görmeye meraklı.Hemde bunlar birbirlerini sevmeyen kişilerde değiller(en azından öyle görünüyorlar).Ama hiç;olaya bir de bu tarafından bakmak lazım,belki öyle olması gerekti,belki çok zor bir durumdaydı ondan bu şekilde davrandı demek yok.Çünkü neden? Aramak ve çare bulmak çok daha zor da ondan.Suçla yargıla ve kafanda öldür.Çünki senin başına hiç kötü bir olay gelmedi,çünki karşındakinin yaşadıklarını sen hiç yaşamazsın.Çünki sen süpersin,çünki sen harikasın.Hiç olumsuz kötü bir tarafın yok.Asıl gaflet bu değilmi.Birde hatasını söylediğinde kabullenmez ve düşman olur böyleleri.Çünki daha önce kimse cesaret edememiştir ’’ama, sende’’ demeye.Kabullenmezler,kabullenemezler ağır gelir.Halbuki hayat kısa ve her insanın zaafları var,gözardı edilemeyecek bir gerçek.
Ben dün,bugün yaşadıklarımı asla tahmin etmezdim.Bugün de yarın yaşayacaklarımı bilemem.Bildiğim tek şey,HER ŞEY İNSANLAR İÇİN.Olmaz,yapılmaz,yaşanmaz diye birşey yok.Ama bu ’’kusursuzlar’’öyle sanıyorlar.Hayattaki yerlerini sarsmamak için de açıklamıyorlar yaşadıkları kötü şeyleri.Bilmiyorum belki doğru yapıyorlar.Belki yanlış yapan ve hep kaybeden benim.Ama benim en güzel kazancım vicdanım.Onlar doğru olsun, onlar güzel olsun, onlar başarılı olsun.Ben vicdanımla mutluyum.

ÖMÜR