__Bugün donuk başladı. Dingindi daha gönlüm. Artıları ve eksileri görmekte netleşti bilincim. Ve netleştikçe görüşüm amman diyorum. Korkuyorum. İçinde bulunduğum halden artık korkuyorum. Yapmakta olduğumdan korkuyorum. Gittikçe dönülmesi daha zor bir hal alıyor yaşam yanlışım. Bu yol tek şerit. Takılmışım trafiğe. İstesem de çıkamıyorum. Uzun uzun bir kuyruğu yavaş yavaş takip ediyorum. Üstelik evimden ilk defa bu kadar uzağa geldim. Bu şehre tamamen yabancıyım. Yol bilmem iz bilmem. Akşam da bastırıyor. Vakit daralıyor. Hemen tırmanmak zorunda olduğum dik mi dik bir yamacın ortasındaki dağcı gibiyim yada. Tırmanmalıyım yoksa ayışığına kalırsam tutunacak sarılacak destek alacak noktaları bulamam. Yamaçta sonlanır ömrüm.
__Güzel. Çok güzel. Halimin farkındayım enazından, bardağa dolu tarafından bakmaya çalışırsam. Peki ne olacak?
__Bilmiyorum. Damarlarımdaki kanda bu da mevcut mu?
__Dolandırmıyorum lafı daha fazla. Korkuyorum. Değil sana kendime bile yalan söylediğimden korkuyorum. Acaba öyle mi? En başta temiz pak bir sevdayla koyuldum yola. Çok da beklentim yoktu ki resmimden. Sorarlardı hep. Yok derdim. Taslağım yok. Şekle bağlı değil bu gönlüm. İlla da öyle böyle olacak diye birşey yok ki. Gönül bu ne bileyim. Çirkin yoktu ki devirde herkes güzeldi, herkes yakışıklıydı. Aradığım manken değildi ki benim. Neyse dolandırdım yine devam ediyorum. Koyuldum yola ve gülistandaydım. Farkettim ki sen sen değilsin. Ve benim hatada ısrarım orada başladı. Dönmedim. Dönemedim. Seni bulup böyle sevmeye başlamışken, tekrar yitikliğe cesaret edemedim. Ve Yalnızlığa geri dönmeye. Yada sence silbaştan demeye.
___İtiraf ediyorum: Senden değil kalbimdeki senden geçemedim !!!
__Şimdi tarifi zor halimin. Belki yaşayan ben olmasam daha farklı anlatabilirdim. Ama yazılar içi acıyan tarafından kaleme alınınca anlatımlar da taraflı. Karar vermeden karşı tarafa da söz hakkı tanımak lazımdır değil mi. Ben de onu yapayım...
__Korkulan oldu. Söylemesi ve duyulması tehlikeli kelimeleri söylemek zorundayım.
__Seni eskisi kadar sevemez oldum. Üstelik bunu rahatlıkla yazabilir oldum. Duygular yüksüzleşmekte bende. Artılar ve eksiler yer değiştirmekte. Aradaki et parçası gibi kalakalmakta bir kafesin içinde. Boşlukta. Yüksüz. Ve kelimeler daha kolay dökülebilmekte dillerden. Yitik kelimeler. Anlamsız bulanlar olacak elbet. Sadece kurban bayramlarında boğazlanan hayvanlarla karşılaşanların hallerini anlamsız bulan mezbahaneciler gibi. Daha ne diyelim. Biz öyle olamadık. Olsak zaten eziyet gelmez ki geçer giderdik çoktan değil mi? Esamesi okunmaz, virgülü konmaz. Tek cümlelik aşk hikayeleri!
__Yerküre üstünde yaşayanların sayısını yıllarla çarpsak da kaba mı kaba bir rakam bulsak. Mahşerde toplanacakların sayısını hesaplamaya çalışmak gibi saçma birşey belki ama ne beklenir ki harman halindeki bu kafadan. Neyse diyeceğim birçok insanın başından defalarca geçmiş hatta bazılarından birkaç defa bile olabilir, bir durumdur bu. Buna şüphe yok eminim. E naptı bu insanlar sanki. Ve neden başına gelen insan ben olunca ilk defa yaşanan, örnek temsil edecek bir dava misali algılamam herşeyi. Sanırım ateş düştüğü yeri yakar sözünü keşfeden atamız da bu yoldan geçmiş. Yada bekara hanım boşamak zoru bulan. Belki her ikisini de aynı adam söyledi ?
__Farkındayım sonu gelmedi. Ama uykum geldi çok şükür. Kaçırmadan yatmak zorundayım.