MAYDANOZ


Maydanoz yiyorum.Gecenin ‘bir’inde.Güzelce yıkamışım maydanozları.Tuzlamışım.Bol limon sıkmışım üstüne…Üff!Ne lezzet, ne lezzet!Biraz da dereotum var yanında.Ama az…Dereotu çabuk bozuluyor.Yarısından çoğu çürüyüp gitmiş.Çöpe attım.Ama maydanozlarım sağlam! Şöyle tepsiye koyup salata tabağıyla,kucağıma yerleştiriyorum.Büyük bir iştahla yemeğe başlıyorum.
Bu anda, limon etkisinin yüzüme verdiği değişik şekiller ve ağız şapırtılarım ev halkını sinir ediyor.Oo!Ben oralı bile değilim.Hane sakinlerinin şaşkın bakışları ve fitil olmuş ruh halleri beni hiç etkilemiyor!Limonlu maydanoza devam!..
Oldum olası otları sevmişimdir zaten.Hatta laf aramızda yedi-sekiz yaşlarında, köyde yaşarken otlattığım Montofon cinsi(köy ağzıyla böyle deniyordu) ineğimizin otları şapur-şupur yiyişini izlerdim.Söylemesi ayıp o da öyle güzel ‘ot’lardı ki ağzım sulanırdı!
Hay Allah nerdeydim, nereye geldim!Otlar, maydanoz ve ben…Maydanoz ve ben!..Ne kadar da yakıştık birbirimize!
Bitkiler ne güzel değil mi?Ne faydalı canlılar.Umarsız, dertsiz, tasasız, zararsız…Oh!Rahat hayat!
Ne demek şimdi bu?Dertsiz, tasasız,rahat yaşamak için illa maydanoz mu olmak lazım?
Bir tabak maydanozu mideye indirmişim bu arada.Aldık C vitaminini, ne güzel değil mi?