Bir cümle kur öznesi ben olayım..
Öznesi olamadığım cümlelerin kefaretini öder yüreğin elbet.. Sana kanmayan ruhun kapısında amade de olur beden.. Eller... Eller ki, seni en çok özleyenler, o eller ki yetimliğini en çok hissedenler, eller felaketinin üşümüş bekçileri.. ’gözlerimin ıslaklığını al, gözyaşlarımın bedelini öde..’


Yazamadığım her yanımdan kırılıyorum.. Hiçliğim elimi ayağımı bağlıyor.. Kangrenli dokularımı öpüyor da öpüyorum. Ne kesip atmaya takatim var ne sarılıp onlarla yaşamaya.. Tahammül edemediğim herşeye daha da sıkı sarılır oldum.. Küfürbaz lakıdılarım an geliyor ağlamalarımın saçını okşuyor.. Bu gözler en çok ne zaman kanıyor.. İçimden sevmelerim vururken karşılıksızlığımı yüzüme, inadına sevmeler inadına güvenmeler eklerken yaşantıma, bekliyorum.. bekliyorum ki biliyorum hayat bi gün bi yerde öpecek alnımdan.. benim alnımdan!

Makyajsız sevilemeyen kadınlardan daha biçare, yüzüne bakılmadan sevişilen kadınlardan daha kırık, yağmuru kimin döktüğünü merak eden kadınlardan daha sefil..
El kadar bi kadınım..
El kadar..
avuç içi kadar..

Üç boyutlu yalnızlıklar evreninde içinde yaşadığımız an’dan başka sahibi olduğumuz hiç bişiy yoktur..
Roxane,
bi gün geleceksin..
-geldin mi, diyeceğim, ben de seni bekliyordum..
-a canım ne çok kırmışlar seni, diyeceksin..
ne olur saçlarımı okşa Roxane, yalvarırım, bana şefkat göster..
Et dediğin nedir ki, söyle bana, ten dediğin nedir; saçım Roxane, yalvarırım avuçlarımdan öp..
Ah Roxane,
bu günler böylesi soğuk, böylesine kasım, böylesine yalnız..
Buralar hayli ıssız, ve bi ben, kimsesiz..
saçım..
Yağmur da yağar, bu kasvet bana ölümü hatırlatıyor.. sen gelmeden gitmesem..
Roxane, hiç gitmesem;
saç Roxane..benim saçlarım..


Çok kırığım Roxane,
yalnız, kırık ve kimsesiz.. Saçlarım öksüz ve ellerim..
gel Roxane,
ne olur gel artık..
-a cancağızım bı kırıklığın..bu kırıklığın..biliyorum neden, de; sar sonra.
üşüyorum Roxane,
saçlarım da..