Saat gece 12 ve evimin ışıkları söner.Yıldızlar çıkar gece ortaya şehrin ışıklarından soyutlanmış bir şekilde.Ve aklımda hep sen...Birbirine yakın yüzlerce,binlerce yıldız hatta daha fazla.Yıldızlarla birlikte başka şeylerde ortaya çıkar.Karşı caddedeki sarhoşların bağrışmaları.Kavak ağaçlarının yapraklarının dans edişi mesela.İşinden evine dönen bir fahişenin topuklu ayakkabılarından sesler geliyor kulağıma.Köpeklerin havlamaları bölüyor uykularımı.Rüya demişken ne hikmetse hep aynı şekilde biter benim rüyalarımın sonları.Her rüyanın sonunda bir uçurumdan boşluğa bırakıyorum kendimi nedense.Ve her rüyanın sonunda aynı uyanış şekli,kan ter içinde.Hiç bitmeyeceğini sandığım sınavlar.Hayatta hergün farklı bir sınav veriyoruz.Hergün aynı şeyler.Yapmaya alıştığımız bir şekilde.Bütün sıradanlığıyla önümde hayat,bütün monotonluğuyla.Robotlaşmış şekilde bütün insanlar.Herkezin peşinden koşturduğu birşeyler var.İnsanların yaşamak için bir amaçları var.Her insanın yaşamak için bir amacı var .Benimse sensin!!!