Merhaba Sevdiğim,
Bugüne sebebsiz bir kırgınlık, mutsuzlukla başladım.Öyle mutsuz hissediyorum ki bazen kendimi.Kendimden mi çok şey bekliyorum yoksa hayattan mı bilmiyorum.Yetmiyor hiç bir şey yetmiyor, inan.Bu tatminsizliğim bu mutsuzluğum değil mi zaten seni benden uzaklaştıran.Sahip olduğum şeylerle mutlu olamıyorum Allah beni affetsin bu yazdıklarım için.Şükürsüzüm sabırsızım dolayısıyla da mutsuzum sevdiklerimi de çevremdekileri de mutsuz ediyorum.Oysa ki hep iyilik ve güzellik diliyorum.İçimdeki güzelliği insanların farketmeyeceği kadar hırçınlaşıyorum bazen.Uzaklaştırıyorum herkesi kendimden.İçimdeki bu isyan duygusu neden kimden...
Canım
İyi ki sen varsın, uzakta da olsan...
Bilmesem de ne halde olduğunu
Varlığın hayalin bile yetiyor. Biliyorum ki az da olsa beni anlayan anlamaya çalışan hatta beni seven biri var bütün bu kötü özelliklerime rağmen.Çok az kelimeyle konuşuyorum biliyor musun? Çünkü benim için kelimeler çok çabuk tükeniyor ve duygular başlıyor hemen...Daha doğrusu sükut...İşte yine öyle oldu.Ne olur insanlar çok şey beklemesin benden ne olur anlasınlar bir iki kelimeyle söylediklerimi.Ne olur yormasınlar samimiyetsizliğe zorlamasınlar beni.
Sevdiğim
Hoşçakal...
Özlemle kal çünkü ben öyleyim hep seni özlemekteyim...