Bir gün herkes ölecek.
Ne zaman?
Nerede?
Ne şekilde?
Kontrol edebilmeyi isteriz delice.
Ama nafile!


Bir gün herkes aşık olacak.
Ne zaman?
Kime?
Kaç kere?
Hiç bitmesin isteyeceğiz.
Ama nafile!


Bir gün herkes şiir yazacak.
Hangi konuda?
Kime?
Kaç dize?
Şair olmaktan dem vuracağız.
Ama nafile!


Bir gün çekip giden geri dönecek.
Pişman mı?
Mahcup mu?
Mecbur mu?
Bıraktığı yerde bulmayı dileyecek.
Ama nafile!


Bir gün herkes taraf olacak.
Sağa?
Sola?
Ortaya?
Karışık menüde karın doyacak.
Ama nafile!


Bir gün herkes alışacak.
Acıya?
Ayrılığa?
Yalnızlığa?
Alışınca geçer sanacak.
Ama nafile!


Bir gün herkes sorgulayacak.

Yaşadım mı?
Yaşatıldım mı?
Risk alıp kayda değer bir şey yaptım mı?
Kendi öykümü yaşama cesaretini gösterdim mi?
Herhangi biri için önem taşıdım mı?
Tebessümle anıldım mı?
Sevdim ve sevildim mi?
Saydım ve sayıldım mı?
Yaradılış gayeme uygun davrandım mı?
Her günümü sonmuş gibi yaşayabildim mi?
Çaresizliğin önündeki tek engelin kendim olduğunu fark edebildim mi?
İnançların taklitliğinden sıyrılıp sezgiselleştirebildim mi?
Çevrede olanlarla değil de içimde olanlarla ilgilendim mi?
Gördüklerime mi inandım, inandıklarımı mı gördüm?
Kaybederken kazandıklarıma anlam yükleyebildim mi?
Kendimde olmayanı ararken bulduklarımla tamamlanabildim mi?
Sevdiğim kişi tarafından eleştirilmenin değerini bilebildim mi?
Hayatımda bir başkası için kalpten dua ettim mi?
Bütün bir güne tebessümle başlayıp tebessümle son verebildim mi?
Boşluğa düşmekten korktuğum için idrak edemediklerimi inkâr ettim mi?

Cevaplayamadıklarını yok sayacak.
Ama nafile!
Sorular cevaplanmayı beklerken rahat durmayacak.
Huzur, cevapsızlığın peşini kolay kolay bırakmayacak.