Geceler yine çılgın bir nehir gibi akarak sevgi duvarlarını yıkıyor.
Tutulmaz ve durulmaz bir şekilde sürüklüyor beni azap tarlalarına doğru.
İçimden koca bir çivi çakmak geliyor saatin tam ortasına .
Zamanı durdurabilmek, senli günleri zapt edebilmek için .
Gece bütün acılar, hasretler dorukta.
Sevgilerden farklı bu duygular, yüreğimde gecenin kanlı pençeleri.
Karanfillerimi düşünüyorum onları da söküyorlarmı bir bir toprağın bağrından?
Onlarda acı çekiyorlar mı acaba benim kadar?
Dışarı baktım bir ara perdenin aralığından şehir ölmüş insanlar uykusunda yarı ölü gibiydiler.
Bir ara benimde öldüğümü bilse dedim, karanfiller acaba bir damla gözyaşı dökerler mi ardımdan belki de birileri kurtuluş günü ilan ederlerdi bu günü kim bilir.
Bunları düşünürken sabah olmuştu gün ağarıyordu artık ve penceremi açtım odama gün doğmuyordu, ağaçlarda kuşlar ötmüyor bizim şarkımızı söylemiyorlardı.
Bitkindim ve artık sabah kalkışlarımda sana kavuşmak sana koşmak için bir telaşım yoktu.
Çünkü artık gündüzlerim sensiz gecelerimde sadece hayalin vardı...........

Hayrettin Tarhan