Gökyüzü bugün çok güzelmiş hiç olmadığı kadar maviymiş.Öyle söyledi annem.Mavi nasıl bir renk,gök yüzü nasıl bir şey.Dokunsam hissedermiyim görebilsem bende beğenir miyim.
Annem küçük kardeşime karanlık olunca eve gelmesini söyler.Acaba gecenin karanlığıda benimki gibi midir.Acaba neden karanlık olunca eve gelmesini söylüyor.Soruyorum ama aldığım cevap beni tatmin etmiyor.Anne diyorum bırak oynasın gönlünce eğlensin.Keşke bende oynaya bilsem diyorum bazen.Ama olmaz çocuklar hep benle dalga geçiyor kör diye görmüyorum diye hep beni düşürtüyorlar.Ama bakkal amca beni çok seviyor ne zaman geçsem bakkalın önünden bana hep o güzel şekerlerden veriyor.Bende onu çok seviyorum.Onun çocuğu yok olsa oda benim gibimi olurdu acaba.Benim gibi olsa bakkal amca onuda benim kadar sever miydi.Babalar gününde ona bizim bahçedeki çiçeklerden götürüyorum.Çok güzel rengarenk olduklarını söylüyor.Çok seviniyor.Keşke bende görebilseydim onları.Bazen babam beni sevmiyor galiba diye düşünüyorum.Ama yok ben biliyorum hissediyorum.Bazen yanımdayken ağlıyor.Görmüyorum diye bilmiyorum sanıyor bende söylemiyorum.Üzülmesin diye dayanamıyorum onun üzülmesine.
Ama bir gün söyleyeceğim baba diyeceğim senin suçun değil.Üzülme benim için ben mutluyum sen beni seviyorsun ya olsun ben böylede mutluyum diyeceğim.Hiç kızmıyorum ne size nede kendime kimsenin suçu değil bu.Demekki olması gereken böyleymiş diyeceğim ben böylede mutluyum.Ama aslında her gece sessiz sessiz ağladığımı bilmiyor.Belkide gelip izliyordur görüyordur.Bilmiyorum sanki kocaman bir boşluktayım.Her yer karanlık bomboş hiç birşey hiç kimse yok.Ama böyle yaşamayı öğrendim artık ufacık birşeyden mutlu olmayı.Olsun belki göremiyorum ama hissediyorum.Kuşların her sabah o güzel sesleriyle uyanıyorum.Beelki göremiyorum ama olsun oturup pencerenin kenarına bende dinliyorum.Böyle yaşamam gerektiğini biliyor ve bununlada mutlu olmam gerektiğini benden daha kötü durumda olanlar olduğunu biliyor halime şükür ediyorum.Herşeye rağmen yaşamak güzel diyorum...