Düşünüyorum da bedenim ruhuma ne kadar yabancı, elim başka tutuyor, ruhum başka hissediyor.Aklım farklı düşünüyor, ruhum bambaşka algılıyor.Ben kendime ne kadar yabancıymışım, sanki bütün azalarım birbirlerinden ayrılmak istiyor.Bıkmışlar aynı fabrika’nın yardımcı çarkları olmaktan...Ama sadece inancım beni ayakta tutuyor, şuan bir o başkaldırmamış ruhumun ve bedenimin birbirleriyle olan savaşına, bir tek o melhem oluyor yüreğimdeki kanayan yaraya...Artık hayat bana zevk vermiyor, manevi anlamda...Asıl lezzetin neyde gizli olduğunu biliyorum ama, dirayetli tutunamadığım için ellerimden kayıp, gidiyor.Kaymaması için sıkı tutulmam’ın gerektiğini de biliyorum.Ama sıkı tutunabilecek gücü kendimde bulamıyorum.Bu gücü hayatın zorluklarında gizli olduğunu düşünüyorum.Sanırım yeteri kadar acı çekmemişim, bu hayat yokuşunda, yeteri kadar kavrulmamışım bu ateşte.Ama sabretmeliyim, inanıyorum ki elbet bitecek bu savaş...Durulacak bulanık sular, o zaman o suyun altındaki zenginliklerimi daha berrak bir gözle görebileceğim.Daha bilinçli bir şekilde hakim olacağım bu zenginliklerime, ve insan olma’nın verdiği sorumluluklara karşı daha bir şevkle sarılacağım.