Yıllar öncesi mavice muhabbet kuşu almıştım ürkek ve şirindi, 8 yıl yoldaş oldu bana konuşmayı öğrendi taklit yeteneğindeydi gözlerime bakar tıpkı benim sesimden koca uşaklı derdi.Kuşumu özledim adı galip ti. Zaman zaman kendime ağlar eyvahlanırdım böyle günlerimin birinde, canım arkadaşım HÜLYA hediye etmişti bu güzel kuşu. Galib de özeldi Hülyam da. Ağlıyordum, çat kapı geldi arkadaşım Hülya, dertleştik beni her zamanki gibi dinledi ve her zamanki gibi dinlemesinin ardından neşelendirmeye çalıştı komiklikler yaptı bir amuda kalkmadığı kaldı. Çok birikimden olsa gerek desteği yetmiyordu içimdeki acılara. Ve pes etti derken bir tokat gibi indirdi yüreğime derin cümle. Kapat hemen dedi kapat gözlerini ben söyleyene kadar açma. kapattım açma diyordu böyle bekle ve düşün karanlıklarda kaldın değilmi? dedi gözünü aç şimdi! açtım.. ve dediki NE MUTLU GÖZÜNÜ AÇTIĞINDA GÖREBİLİYORSUN. Şükret dedi inişler çıkışlar insanlar için, her üzüldüğünde gözlerini kapat ve karanlıklarda kalan göremeyenleri düşün dedi.Ağlamaya başladı sevgilisinin kız kardeşinin gözleri doğuştan görmüyordu o anlatıyordu ben dinledim 5 yaşında sevimli bir kız çocuğuymuş biz ağlarken galip’te konuşup duruyordu. bu kızı mutlu edecek birşeyler yapalım dedim başladık düşünmeye ve fikir benden çıkı. Dedim GALİP İ verelim severmi? kafesiyle verdim eline özleyecektim hala özlüyorum fakat değmişti küçük bir yüreği mutlu etmeye. Eskiden arada giderdim hem sevimliyi hem galib i görmeye, oysa şimdi mesafeler uzadı özledim ve bu özlemden dolayı yazmak istedim....Sema KETBOĞA