Hani zaman zaman terk edip gitmek istersin her şeyi; seni sevenleri, sevdiklerini, hayallerini, umutlarını, sevinçlerini ardında bırakıp, bavuluna sadece yalnızlığını ve sancılarını koyup alıp başını gitmek istersin…Gitmek istersin bilmediğin şehirlere ya da seni bulamayacakları yanı başlarındaki kuytu bir köşeye. Boz bulanık bir boşluk içinde çırpınır durursun, yok olmak istersin, ama var olmanın, var olup da hiçbir şey yapamamanın verdiği o tarif onulmaz sancıyla battıkça batarsın karanlıklar içine. Tanıdığın tanımadığın bir sürü el uzanır sana yardım için, ama hangisini tutacağına bir türlü karar veremezsin. Aslında tutmak istemezsin. Sever adım gidersin yokluğa. Yokluğunda bulmak istersin varlığını…
Hani zaman zaman avazın çıktığı kadar bağırmak istersin. Bağırırsın ama sesini duyan olmaz; kaybolup gider cılız sesin kalabalık yığınların ayak sesleri arasında. Etrafında arkadaşların, dostların vardır; ama sen yoksundur onların arasında; bedenen yanlarında olsan da. Nerde olduğunu sen de bilmezsin. Ağlamak istersin, göz yaşlarınla ruhunu temizlemek, arınmak istersin ama gözünde yaş kalmamıştır artık imdadına koşacak. Artık biliyorsundur onun da seni terk ettiğini. Biliyorsundur artık tıpkı çığlığın gibi onun da işlevini yitirdiğini. Bağlıdır elin kolun, kapalıdır seni ayyuka çıkaracak, sana yaşam sevincini geri kazandıracak bütün yollar. ‘Bugün yeni bir gün’ diyebileceğin anlar yoktur artık hayatında. Her şey o kadar sıradan, o kadar aynıdır gözünde. Yoktur artık hayatında yüreğinin bilmem kaç şiddetinde çarpmasını sağlayacak olaylar, yoktur artık seni sevinçten havalara uçuracak ya da üzüntüden yerin dibine gömecek hatıralar. Hissizleşmişsindir artık tepki veremezsin acı tatlı son dakika gelişmelerine. Seni tanımlayacak tek bir kelime vardır artık literatürde: HİÇ… Varlığınla yokluğun birdir seni tanıyanların gözünde ama bu durum senin için geçer akçe değildir. Artık var olmak seni cezbetmez; hiçliğin, yokluğun tadı o denli nüfus etmiştir damarlarına ve hızla yayılmaktadır tüm vücuduna. Haydi kolay gele…ALESTA