huzursuz kentin HUZURLU insanlarıydık biz...
adı AŞKtı HUZURUN...
ne oldu bize böyle...
ne olduda daha fazla HUZUR için çıktık çeperimizden...
huzursuzluğa bulaşmak için mi...
bi damlasının bile mutsuz edeceğini bile bile yürüdük...
adını sanını bilmediğimiz o köhne yere...
aradık daha fazlasını bulduk belki...
ya yürüdüğümüz yolda ayağımıza yapısanlar...
onlardan nasıl kurtulacaktık...
ur gibi gitgide büyümesine nasıl engel olacaktık...
ayağımıza elimize yapışanlardan nasıl kurtulacaktık...
onları keserek mi...
yoksa onlarla yasamayı kabul ederek kurtulduğumuzumu varsayacaktık...
öyle yaptık galiba...
varsaydık...
görmedik kanserin iliklerimize işlediğini...
atamadık huzursuzluğu HUZURUMUZDAN...
BİTTİ...
nasıl diye sormaya fırsat kalmadan...
BİTTİ...
göz açıp kapayıncaya kadar...
BİTTİ...
HUZUR şehrinin kökünü kazıyıncaya kadar...
BİTTİ...
seni benden alıncaya kadar...
ve BİTTİ...
huzurlu insanları huzursuz yapıncaya kadar