Tüm kokular karıştı birbirine..Senin uçurum kenarına diktiğin siyah güller, benim sarp kayalarda yeşerttiğim papatyalar..

Dağ eteğine konmuş, ıssız ve yalnız kulübeden yükselen fesleğen kokuları ağlatıyor içimin dipsiz kuyusunda, kendi halinde akan Nil’i..

Gökyüzü lacivertten bozma pembe bir gül gibi..ufukta kırmızılar doğuyor..

Öyle alaca ki gök..Başım dönüyor..

Gözlerim mavinin telaşında olunca, Sardunyalar ayağıma dolanıyor.. Güller ağlıyor..gülün dikeni ufku kanattıkça, gözyaşları kan kokulu akıyor..

Defneler martı kanatlarında süzülüyor..damla denize kavuştukça, denizkızları menekşeleri büyütüyor.. Sessiz bir fırtına esiyor kimsenin bilmediği gizli bahçede.. Yosunlar isyanda, yeşil hiç bu kadar siyah olmamıştı diye..

Her şey o kadar karmaşık ve o kadar yalın ki..



Ahh Gül-i Rânâ..

Öyle deli bir dalga bıraktın ki maviokyanusumun kıyısına, en kırılgan yerindeyim zamanın..karanlığa devinen akşamın içinde denizim intihar kokuyor..

Balıklar ve denizkızı kumsalda ağlarken yazgımızın sömürgesi korkak yalnızlığımıza, denizyıldızları gökyüzünden el sallıyor..