yıllar önce bir roman okumuştum orda şöyle bir sözcük vardı -AŞK DAİMA YARALI KALPLERE SIGINIR- orda bulur kendine esintiler,gerçekte öylemi.şimdi bakıyorumda aşk sadece yaralı kalpler bırakıyor ,evlilikler kasırgalara mahkum,arayışlar tükenmiyor,birde bakıyorsunuz uzun yıllar birlikte olanlar başka kıyılarda.
bendeyse bir hüzün almış başını gidiyor ,annemin yaptıgı mantılardan karşımızdaki sarı binanın ikinci katında oturan yasemine kadar kendimden başka herkezi özlüyorum.
ve görüyorumki koynunda uyumak istediklerim hep başkalarının koynunda uyanmış,
hayat alıp başını götürmüş beni ,cehalet oturdugum binanın kirişlerinde ben burdayım demiş,ne perdelerimi açabilmişim dogan güne ne kendimi anlatabilmişim odamda,
rutubetsel bir yanlızlıgın ıslıgı kulaklarımda çekip gitmek istiyorum dünyanın şurasında burasında yaralı kalplerden bir otaga ,yüregimle nefes almak için.l