Küçücük şeylere ağlıyorum, hayatımda büyük bi şey olmadığından mı? Benim gibi küçücük şeylere önemseyip gözyaşı döken var mı? Benim kadar hayatı ciddiye alan yok ki.. Ben küçcük şeylere ağlarım elimde olanlara, olmayanlara da..
Mesela çocukluğumu özlerim. Senden önceki halimi özlerim.. O zaman da çocuktum... Bunu özleyip ağlarım ama Sen anlamazsın ki.. Bilmezsin ki.. Görmezsin ki.. Ben saklarım gözyaşlarımı, ben saklarım duygularımı.. Her zamanki gibi.. Bir şey olmamış gibi de yaparım.. Ben nasıl özlemem şimdi çocukluğumu???
O saflığımı, o masumluğumu nasıl özlemem? Büyümek meğer ne kötü bir şeymiş.. İnsan büyüdükçe sanki daha çok kırılıyor, ne de olsa annenin ve babanın azarlamasına benzemiyor, ya da bahçeye top kaçtı diye komşuların bağırmalarına da benzemiyor. Küçüküğümden bana miras kaldı Gözyaşlarım! Bir onlar kaldı bende... Hala temiz onlar.. Hala Bende.. Gitmediler bir yere.. Üstelik yaşamış olduğum onca kötülüğe rağmen, dünyanın kirliliklerini görmeme rağmen kirlendi gözyaşlarım. Hala temiz, hala berrak!
Özledim işte çocukluğumu, ağladığımda anneme sarılışımı özledim. Şimdi kime sarılayım? Sen de böyle yaparsan.. Kimim var? Çocukken hiç bir şeye sahip değildim ama aslında kocaman bir dünyam varmış. Şimdi büyüdüm ama dünya bana küçük gelir oldu, çocukluğmdaki hiç bir şey yok! Her şey ben büyüdükçe teker teker bırakıyor gidiyor, terkediyor Beni.. Biraz daha büyüyünce Sen de gideceksin biliyorum. Ben yalnızlığımla kalıcam. Ait olduğum yalnızlığıma döneceğim hep yine..
Şimdi gözyaşlarıma delice sarılmayayım da ne yapayım?
Bir tek onlar biliyor hayatımı, bir tek onlar anlıyor Beni.. Sırlarımı.. Ağlamalarımı!
Onlarıda özgür bırakamıyorum bazen. Birinin yanında ağlasam demezler mi “kocaman kız ne ağlıyorsun?” sormazlar mı? Ama yalnız olduğumda Sensizliğim gibi yanımda onlar.. Sensizliğin eşlik ediyor bize.. Biz ağlıyoruz..
Çok mu şey istedim? Bir teselli olamadın Bana? Herşeyimi kaybetmiş Bana.. Azcık gülsem hep ağladım yine.. Bu değişmedi çocukluğumdan beri. Demekki artık değişmeyecek.. Demekki ben bu dünyaya fazlayım ve bu dünya beni mutlu edemiyor!
Ben Sensiz geçen bir saatin hesabını yaparken, Sen olmadık şeyler için kırdın beni.. Üzdün beni.. Ben tamamen gideyim de gör o zaman..
Gözyalarıma döneyim yine.. Belki o zaman özlediğim çocukluğum da acır halime de geri gelir belki.. Belki herşey eskisi gibi olur kim bilir.. Belki...
Hani eskiyi özletmeyecektin Bana?
Niye özlüyorum ben şimdi çocukluğumu? O zamanlardaymış asıl mutluluk, gerçek yalansız mutluluk.. Herkese güvenmek o zamanlardaymış. Şimdi kimseye güvenemiyorsun.. Yüreğim çocuk olsa ne olur? Kim biliyor ki bunu?
Yne ağlatıyorsun işte! Yine ağlıyorum..
Sözlerin de unutuluyor benim çocukluğum gibi..
Sen unutuyorsun ben ağlıyorum.
Ağlıyorum ve çocukluğumu özlüyorum...



(Çocukluğuma olan özlemli bir geceden)

Pembe Siirler --- 19.10.2008 --- 01:00