Biz beş kardeşiz.Sakarya ’ nın Hendek ilçesinde üç katlı ahşap bir evimiz vardı.Yemyeşil bir bahçesi, babamın özenle yetiştirdiği gülleri, Türk filmlerini andıran içten merdiveni,sıcacık sobasıyla içinde tam onsekiz yılımız geçti.Akşamları,özellikle bayram akşamları uzun sohbetler yapardık.Yine böyle bir bayram akşamı hepimiz bir aradayken koyu bir sohbet başladı. Karşılıklı konuşmalar,tartışmalar,devlet,millet meseleleri,gönül işleri hep böyle akşamlarda konuşulurdu.O akşam bir ayrıcalık yaptık ve herkes güzel ve anlamlı cümleler kuracak dedik.Kimi atasözlerinden, kimi deyimlerden, kimi de kendi icadı birkaç cümleyi sıralıyıverdik.Sıra kız kardeşlerin en küçüğü olan Emel e gelmişti.Emel düşündü düşündü ve HAYATTA EN KÖTÜ ŞEY YALNIZLIKTIR, diye bir cümle kuruverdi.Beşimiz birden kahkayayla gülyorduk nedense bize o anda çok komik ve sıradan gelmişti.Birbirimize dönüp hayatta en kötü şey yalnızlıkmış deyip gülüyorduk.Hatta annem bulunduğumuz odaya gelip ne o cennetten müjde mi geldi demişti.Şimdi aradan yıllar geçti hepimiz ayrı ayrı yerlere dağıldık. Herkesin kendi yuvası işi evi vs.. oldu.Birer ikişer de çocukları.Bense bu cümlenin ne kadar derin ve kapsamlı olduğunu şimdi anlıyorum.Hayatta en kötü şeyin yalnızlık olduğunu yaşıyorum.VE küçücük bir beynin hiçbir yaşanmışlık olmadan saadece içinden gelen sesle bu gerçeği ilan etmesine şaşırıyorum.Şimdi başım her sıkıştığında EMEL i arıyorum.Derdimi,sıkıntımı, sevinci onunla paylaşıyorum.Kardeşliğin tanımı bu deyil mi zaten?Evet Emelciğim yıllar önce sıcacık yuvamızda, kardeş sohbetlerinde bir hançer gibi söylediğin fakat bizin kahkahalarla güldüğümüz sözünde çok haklıydın.Şimdi edebiyat sever dostlarımla sözünü paylaşıyorum.Evet hayatta en kötü şey yalnızlıktır ama sana daha kötüsünü söyleyeyim mi?Hayatta en kötü şey insanın böyle kardeşleri olmamasıdır.Seni ve diğer kardeşlerimi seviyorum. Hayatımdan hiç gitmeyin....