Hayatımda hiç bu kadar ayyaş olmamıştım! Duygularım… Hayallerim hiç bu kadar başıboş olmamışlardı! Destursuz aşklar… Beni bu kadar yaralamamıştı hiç! Ruhum ahlaksız teklifler sunuyor bedenime! Ölüm diyor bana… Ölümü çekici kılan cehennem oldu! Ruh yuvasını dermansız terk etti! Sürgünde olan inancı bulmaya kim gidecek şimdi! Aşkı satın alanlar billboardlarda ikramiye diye reklâmını yapıp tezgâhlarda satışa sundular! Aşktan geriye kalan güven ise; bir kaçak!
Gidişler işte böyle ruhuma gece gibi çöktü! Beni öyle kararttılar işte! Günün yüzü kızardı utancından; doğmadı bir daha yüreğe! Tek şartı güven! Duyanınız, göreniniz olursa güven’i, hemen kalbe haber yollasın! Bulana, bir ömür aşk hediye!
Nasıl başlamıştı acaba? Nasıl sevmiştim acaba? Doyamadım sanki… Ayrıldım yine de! Ne tuhaf! Severken inancını yitirmek! Ayrılmak! Sevenin lügatinde asla olmayan, yalnızca üç heceden oluşan o tek kelime! Nasıl da yaralar yüreği! Tanıdık gelmez sevene! Bir yabancı gibi zorla girer tanıtır kendini! Elinde kocaman bir hançer, saplar onu yüreğe! Sadece yüreği mi sancıdır? Onunla birlikte aşk acıdan gömülür derinlere… Güven kaçıp gider… Işıklar söner bir bir, kalbin sokaklarında… Geceler güngörmez… Gözler bir nebze uyku bilmez… Yaşlar sınırsız okyanuslara benzer… Yeşeren hiçbir bahar kalmaz… Gelecek yok olmuştur artık! Baharı ölüm esir almıştır! Günahlar cehenneme gebedir artık! Geleceği de cehennem saklamıştır! Seslenmeyi unutur bazen dil! yürekteki mezarların duası yoktur!
Gidişler sevgiyi azarlar artık! Kimsin… Nesin… Bilmezsin! İsyanlar yerini kabullenmişliğe bırakır artık! Artık imkânsız diye bir şey yoktur… Asla şaşırmazsın artık hiçbir şeye… Asla! Öyle tanıdıktır ki acılar… Gülümseyerek selam veririsin!
Bir daha sevmek mi?
-Ama ben yürümeyi unuttum!!!