Ne Benim hastalığım bitecek, Ne de Senin Beni acıtmaların...
Hiç bitmeyecek..
Aşkın gibi, bende bıraktığın deli sevdan gibi.. Yüreğimin durmadan pırpır uçuşu gibi.. Sanki ellerinde kelebek olmuştu yüreğim kanat çırpıyordu..
Belki de çırpınıyordu.. Ben Sevmek istemiyorum diye.. Beni Sevmekten kurtarın diye.. Ama olmadı.. Yüreğim Sevdi.. Kelebek kadar ömrü kısa da olsa Sevdi işte.. Önüne geçilmezki bunun.. Ne kadar çırpınsada Sevmekten vazgeçemedi yüreğim..

Hiç bitmeyecek bendeki Sevdan.. Bende öyle bir Aşk bıraktın ki; bunun rengi yok.. Hiç bir renkle kıyaslanamaz.. Adı yok.. Hiç bir isim O’na yakışmaz.. Şekli zaten yok. Dünyadaki hiç bir şeye benzemez.. Kıyaslanamaz hiç bir şeyle..
Ağırlığı zaten yok.. Aşkın dağlar kadar ağır olsada, Onu taşıyan bu küçük omuzlarım hiç yorulmadı taşımaktan.. Hiç bıkmadı..

Hiç usanmadı yüreğim, hiç uslanmadı.. Sevmekten..
Şimdi Sen karar ver buna, Aşkın ağırmı? Yoksa Pamuk şeker kadar hafif mi?

Ne Benim Sana olan Sevdam bitecek? Ne de Senin Beni Anlamamaların....
Diğer İnsanlar değil de Senin anlamaman işte o zaman.. İşte O zaman Beni ANLAMSIZ Yapar..
İşte o zaman hiç anlaşılmam.. Hiç anlatamam o zaman kendimi.. Anlatılacak ne kalırdı ki o saatten sonra.. Artık anlatılacak bir şey kalmazdı..
Beni anlamsız yapma.. Anlaşılmama izin ver..
Beni Anlamsız yapma...


Pembe Siirler -- 15.07.2008 - 11:00