Kadın , eline bakakaldı....

Ne zaman biteceğini bilmediği bu çığlıklar karabasanı olmuştu çocuğun. Ne diyebilir , ne yapabilirdi, gücü neye yeterdi....Bilmiyordu....Yorganı kafasına çekti ama bir türlü dinmiyordu. Dinmiyordu ses...

Çocuk hep gülerdi, hiç derdi yokmuş gibi.! Belki de bilemez di derdini. Bazan öyle dalardı ki ,hüzünlere yatardı yüreği, gözleri gülerken. O akşam dua etmişti Tanrısına
<<Ne olur birini al >>sonra korktu.!Fakat etmişti o duayı.Ne kadar geri almak istediysede
yüreğinin sesiyle seslenmişti , istemişti. Nereden bilebilirdi ileride aynı duayı kendi yaşamı için de dileyeceğini <<Ne olur birimizi al >
>
Evin en küçüğüydü çocuk.Kızıl saçlı ,çilli yüzlü, cılız çocuk.Babasıyla arası herkesten iyiydi ama severdi hepsini kendince.
-Sevilirmiydi çocuk ?
-Sevilirdi.
-Dövülürmüydü ?
Dövülürdü. Geçecek mi bu yaşananlar, bitecek mi gürültü ? Çocuk bunları hiç sormazdı.
Hırçın çocuk.Söz dinlemez, gülen kızıl çocuk...

Nedendi , niçindi , bu olanlar neyin nesiydi....? Bunları şimdi soruyordu. O zaman da istemleri vardı belki. Bİlmiyordu.Ses , karanlık, gürültü alıp gitmişti benliğini.Sormadan yaşamak gibi. Bilmeden yaşıyordu.Bilemiyordu. Aslında yaşananlar nerdeyse hep aynıydı. Gece karanlık , gündüz aydınlıktı onların hayatı.Aynen dünya gibi.Ne tesadüf....
Gece yarasalar üşüşürdü çocuğun evine.Hele ki abileri büyüyünce yarasalar ne kadar da çoğalmışlardı.Kanlı elleri ve ağızlarıyla doluvermişlerdi ; kömür sobalı odaya..
Çocuk hırçın mı hırçın ama hala gülüyor. Deli mi ne ? Kızıl çocuk,çilli çocuk...

Bu karmaşada büyüyordu çocuk.Sormadan sorgulamayı bilmeden. Sonra öğrenecekti
belki soru sormayı.Kime ne soracağınıda bilmiyordu.Kime ?...Yaşıyordu. Nefes alıp vermek
gibi.Sesler onu durdurmuştu...Bilemiyordu. Hırçın çocuk !Deli çocuk ! Kızıl çocuk...
.
Kadın bakakaldı eline, içi yandı bu hüzne.Oysa ki geçmişten bir sayfaydı elinde.Güldü
kadın hüznüyle.......

Nursel Gökaslan



.