Sene 2004, gençliğimin en yoğun yaşandığı yıllardan biri. O sene askerlik muayenemi yeni olmuş, Manisa’ya üzüm işine çalışmaya gidecektim. Tüm hazırlıkları yaptım. Tüm eşyalarımı çantama koydum. Gideceğimiz günden bir önceki gün, yani cuma günü bizim oranın semt pazarının kurulduğu gün. Neyse gittim semt pazarına kendime şöyle güzel bir elbise alayım da ordaki kızlara hava atarım diye içimden geçiriyordum. Derken kendime uygun bir pantolon bir de gömlek aldım havalı havalı eve geldim. Valizimi aldım. Komşularla birlikte minibüse, transite bindik ve yorucu bir yolculuktan sonra çalışacağımız yere vardık. Neyse kalacağımız yeri felan gördükten sonra birde işyerine varalım dedik. Ve minibüse binip gittik işyerine. Tabi ben havamdan kurum kurum kuruluyorum. Havamdan patlayacağım, o şekil şişmişim yani. Biz şişeduralım geldik işyerine. Arabadan indik. Tabi herkes hemen, hemşehrimiz gelmiş diye yanımıza geldiler. Ulan o da ne, ben hava atacağım derken, çalışanların iş kıyafeti benim gezmelik kıyafetimden hem kaliteli hem sw yakışıklı. Neye uğradığımı şaırdım. Güya biz hava atacaktık hava aldık. Yani anlayacağın millet bizim elbiseleri iş kıyafeti olarak bile giymezler desene. Ya işte böyledir hayat niyetine göredir alacağın karşılık. Hava atacaktık hava aldık.
Okuduğunuz için teşekkürler..
Hüseyin Kurt