(1989 Antalya)
....................
"Mutfakta ıspanakları yıkarken aklımdan geçen düşüncelerden biriydi gelişigüzel yazmak.Dedikodu,anılar,sevinç ve üzüntüler...
Ispanakları yıkamak güzel,eğer mutluysan.Arasıra ocakta kaynamakta olan tencereye göz atmak ta.
Hayal kurmak ise hiç kimsenin vazgeçemeyeceği kadar güzel.İnsanlar hiçbir zaman erişemeyeceklerini bildikleri şeyler için bile hayal kurarlar.Bence en güzel mutluluk bu:Hayal kurabilmek.Eğer hayal kurmuyorsan madde olarak yaşıyorsun demektir.
Birşeyler yazmayı düşünününce bir başlık bulmak oldu ilk işim.
"Kelimelerin Bana Düşündürdükleri" ya da "Sözcüklerin anımsattıkları" olabilirdi,ya da "Bildiğim Herşey"...Neyse bunu sonra düşünürüm.Rüyalarımı bile yazacağım.Çünkü yazmak çok güzel.Çünkü düşüncelerimi paylaşabileceğim samimiyette kimsem yok.Çocuklarım,kocam,annem,kızkardeşlerim,komşularım,tanıdıklarım,mesai arkadaşlarım...Ama hiç biri ile düşüncelerimin tamamını paylaşamam.
Çevremde düşüncelerime uyan birini bulamayınca yaşamanın anlamsız olduğunu düşünüyorum.Sanki tadsız bir yemeği yemek zorunda olmak gibi...
İnsanlarla ilişki kurmanın,konuşmanın,dedikodu yapmanın,başkalarına sözle mutluluk vermenin güzel birşey olduğunun farkına otuz yaşımda varabildim.Şimdiye kadar insanlardan uzak,hata yapmaktan korkar,tedirgin,şüpheci,başkalarının dikkatini çekmekten korkarak yaşamıştım.Bu yaşa kadar yaşamanın da iyi bir şans olduğunun da farkındayım.
İnsanların mutluluklarını,davranışlarının nedenlerini hep gözlemişimdir.Buna göre de kendi davranışlarımı düzenleyip;hiçkimseyi maddi ve duygusal yönden incitmeden yaşamaya çalışmak hedefim olmuştur.Toplumumuzda böyle insanların bazen enayi,bazen de geri zekalı gibi görüldüklerini biliyorum.Kendimi kabul ettirme yarışını ben de vereceğim.
........................................................................................................."

Yıllar önce otuzlu yaşlarda verdiğim bu kararımda ısrar ediyorum,aynı düşüncelerle yaşamımı sürdürüyorum.Sonuçta yalnız kaldığımı söylemeliyim.Bir avuç hemcinsim sevgili arkadaşımla görüşerek,toplumdan biraz uzaklaşmış ve kendi zaferimi buruk ta olsa kendim kutlayarak yaşıyorum.
Yaşam bana nice önemli ayrıntıları öğretirken insanın kendinden başka dostu olamıyacağını da öğretti.Eşin,kardeşin,çocuğun bile zaman zaman kendi bencilliklerinin farkında olmadan sevgiyi dünya nimetlerine değişebiliyorlar.
Arkadaşlarım ben onları sevdiğim için varlar.Onlardan uzaklaşmadığım için.Onlarla sevgiyi paylaşıyoruz.Birbirimizi görmemizin tek sebebi sevgi alışverişi.
Hayatımdan paraya bağlı ilişkileri çıkardım.Geriye sevgi kaldı.Elde edemediğim daha doğrusu ilgilenmediğim birçok madde ve iyi yaşam koşulları ise diğer insanlara hediyem oldu.Hırsım yok.Kinim yok kimseye.