bir otobüsün içinden gecerken ayağa kalkan birileri olunca hemen oturma isteği ni bile düşünmek istemezdi.usulca kayan yaşlanmış gözleri ile sigaradan sararmış bıyıkları arsında pekte fark yoktu. iki side sarıya calar dı .usul usul otururdu koltuğa hiç nezaket göstermeden.marurudu kendine yer veren delikanlıya bile hiç bakmadan oturmuştu.hiç bir şeyolmamış gibi davranmıştı artık hiç bir şeyi kabullenmemek istemiyordu özellikle de yaşlılığını.kahverengi deriye benzer muşabba koltuk ona soğuk toprağı hatırlatıyordu. otururken bir de anlatması güç iğrenç ses cıkartıyordu bu koltuklar .sağa sola dönmekk bile onun için bir problendi artık. Yavuz Savas Kayhan


yanında saklarmış gibi davrandığı gizli bir emanet e bakarmış gibi baktığı üvey evlat muhamelesi yaptığı tek dostu bastondu aslında .koltuğa oturunca sıkıştıracak yer arardı atmak atamazdı.bu durumlarda biraz zorluk cıkarırdı ona bastonu.onun dışında ise en kadim dostuydu.yolda yürürken yardımcı olur ondan destek alırdı. muhabbeti bile vardı.yalnız değildi aslında.karısı ölünce yalnızlık iyice içine cökü vermişti.cocukları hiç olmamıştı zaten.yine böyle bulutlu bir havada küllerin şehrin üzerine yosuntutmş gibi ortalığın karardı ğı bir sonbahar günüydü. güneş batmak üzereydi ortalık bacadan cıkan dumanlardan iyice kararı vermişti.otobüs durağı na ilerlerken karşıdan karşıya gececeklerdi hanımıyla birlikte
ilkkez hanımı evliliği tarihi boyunca elinden tutmaya yel tenmiştiki bir anda karşıya doğru hamle yaparak caddaye doğru fırladı otobüsü görmüştü kazım efendi.eşi nermin hanım panikleyerek peşinden kanburlanmış vucuduyla bir gayretle kazım efendinin peşinden fırlamıştı oda aynı panikle .üsten aşağı gelen acı bir korna sesi ile fren balatalarının cıkarttığı kulak tırmalayıcı sesler birbirine karışmıştı kazım efendi nin sağ ayağına vuran araba kazım efendiyi savuru vermişti .nermin hanım okadar şanslı değildi.arba kazım efendiden kacyım derken nermin hanıma toslamıştı .oracıkta ölü vermişti .eli de acık kalmıştı son bir umutla elinden tutmak istercesine kocasının.kazım efendi gözünü actığında hastanedeydi .artık onun en kadim dostu bastonuydu. tanrı 40 küsür yıllık hayt arkadaşını almış yerine ardıç ağacından yapılmış bir baston vermişti. yıllarca karısının tutmadığı eli yerine elinden bırakamadığı bir emaneti vermişti.bir sonbahar akşamı yosun tutar gibi küllerin şehrin üstünü kapladığı günde karşıya gecip birer muhallabi yiyip döneceklerdi.