Nedeni neydi? Nasıl olmuştu? İçimdeki o tuhaf duygunun nedeni yoktu işte ve nasıl olduğu da belli değildi.

Birden bire olmuştu.

Ateş nasıl birden bire yandıysa
Su nasıl birden bire olduysa
Aşk’da biden bire olmuştu

Hani etkenlerde yok değildi.Bir tebbesümü yetiyordu.Her daim yüzü güleç, sevecen insan canlısı bi kızdı.Gece gibi karanlıktı saçları ve yüzü aydınlığı çağrıştırıyordu.Gözlerinin maviliğinde ise kayboluyordum.Unutuveriyordum her şeyi silgimi, kalemimi,kitaplarımı ve en önemlisi de hatırladıkça acı veren geçmişimi.Onunlayken gerek yoktu bütün bu saçmalıklara.O yetiyordu bana…

Aradığım her şey vardı onda.Masum, temiz ve duygusal. Her şeyimdi o benim.Birden bire oldu dedim ya tuhaf bir duygu ama.Ayrılığa ise dayanamıyordum.Onsuz zamanı durdurup ruhuma ıstırap çektiriyorlar, beynimi hücrelerine ayırıyorlar.Ancak ruhum firar ediyor sevdaya doğru.Mutluluğu ise onun kiraz gibi dudaklarında buluyordum.Hâla anlamıyordum hangi insan vardı böyle bir güzellik; minik bir burun, güzel gözler, kokusuyla büyüleyen bembeyaz bir ten kesinlikle o bir melekti ve ben sahibiydim onun.Bana çektirdiği kötü günlerin acısını hafifletmek için Tanrı tarafından yollanmıştı.Minnettarım sana Tanrım…

Günler birbirini kovalarcasına geçiyordu .O her zaman heyecanlıydı.Çocuksu tavırlarından belli oluyordu.
“Daha bir buçuk yaşındayım alp” diyip duruyordu öyle şeker oluyordu ki…”

Bir gün bir köşede otuyorken gördüm sokuldum yanına hemen birden bire ağlamaya başladı derinliklerinde kaybolduğum masmavi gözler kızarmıştı.Anlamıyordum…
Melekler ağlar mıydı? Yüzündeki aydınlığı artık göremiyordum.Değişen ne olmuştu sürekli sorular… Sonunda kiraz gibi o dudaklardan kalbimi durduran ruhumu inciten kelimeler çıkmıştı. “alp sindiremiyorum” ve şimdi anlamıştım nedensiz nedenleri, sevmeyi, acı çekmeyi…

Altmışsekiz yaşında eşimi kaybettikten sonra…

Şimdi ben bir buçuk yaşındayım.