Korkunç gürültülerle uyandı uykusundan.Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.Feryatlar, çığlıklar, konuşmalar,küfürler, silah sesleri geliyordu uzaklardan..Fakat kendine geldikçe anlıyordu aslında o kadar da uzak değildi bu sesler. Hatta çok yakındaydılar...
Tam o anda kapılarına bir tekme indi. Toparlanmaya çalışırken kirli suratlı o korkunç adamları gördü karşısında.İğrençtiler... Buram buram içki , kin , nefret ve ölüm kokuyorlardı.Babası bir anda önüne atladı kendini siper etti ona ve o anda silahlar patladı.. Bu sesler , bu çığlıklar şimdi kulağından tüm bedenine dolmuştu..Bir kaç dakika içinde gözleri önünde yerlere serildi babası , anası , nur yüzlü ninesi...Çığlık atmaya başladığında o da kendini yerde buldu .Bir dipçik darbesiyle yığılmıştı..Son hatırladığı üstündeki o korkunç suratlı adamın o vahşete susamış yüzüydü...
Aradan ne kadar zaman geçmişti bilemiyordu uyandığında ama çok olmadığı etrafındaki iniltilerden, ağıtlardan belliydi..Kalkmaya çalıştı ama yapamadı.Sadece kafasına söz geçirebilmişti.Hafifçe etrafına bakındı.Evleri başlarına yıkılmıştı.Fotoğraflar yerlerde, kırılan eşyalar etrafa saçılmıştı..Çekmeceler boşaltılıp atılmıştı...Sonra ailesini gördü yanıbaşında..Kanlar içinde.Dayanamadı buna..Nice sonra kendine bakmak geldi aklına..Elbisesi yırtılmıştı , vücudunda morluklar ve yaralar vardı , kan akıyordu vücudundan yaralıydı.. Vücudundaki uyuşukluğun ve acının sebebini şimdi anladı evet yaralanmıştı..Ve son duyduğu ses üniformalı bir Türk Askeri nin sesiydi.Evet gözlerinin önünde şimdi yardımına koşan , tıpkı bir hayale benzeyen asker verdı şimdi.Rahatça kapadı gözlerini.Rahattı artık yüreği...
( Aradan geçen 30 yılın ardından birgün )
‘AB ne engel olmayın ! Bizlere engel olmayın !’ Büyük miting alanını izliyordu haberlerde..Ev bu seslerle inliyordu. Ve Sevilay dehşet içinde bakıyordu ekrana. O muydu o. Evet oydu. En önde pankart taşıyan ve avazı çıktığı kadar bağıran onun kızıydı... Hırsla fırlattı kumandayı ..Gözyaşları içinde duvardan ona bakan hayat arkadaşına döndü. Ah askerim affet beni affet onu ...Affet bu hırslarına yenilen insanları... diyebildi sadece...
Kapı açılır açılmaz öfkeyle koştu. Kızıydı gelen gülümseyerek ‘ ben geldim annecim ‘ dedi ve o anda suratına inen tokatla şaşkına döndü. Bu şaşkınlık ve öfkeyle annesine döndü ama konuşamadan annesi onu çekip evlerindeki küçük odaya fırlattı.. Çılgınca odadaki sandığı boşaltmaya başladı.. Bir yandan ‘ Kes sesini kes ‘ diye bağırıyor bir yandan eşyaları fırlatıyordu etrafa.En sonunda eline geçen albümü ve kağıtları suratına fırlattı..
‘ Al al bak o medeni avrupanın yaptıklarına. Sen ne biçim bir insansın. Bırak kanından , milliyetçiliğinden şüphe etmeyi senin aklından , insanlığından şüphe ediyorum..Demek AB ye giricez demek Türkiye engel öyle mi küçük hanım..O engel diye bas bas bağırdığınız Türkiye varya o ananın ve senin hayatını kurtardı. O şerefli Türk Askeri sana kan can verdi.. Buralara da hayat getirdi..O medeni avrupa zamanında köylerinizi yakarken , babalarınızın kafasını baltalarla agaçlara yerleştirirken , analarınızın ırzına geçerken o engel dediğiniz Türkler geldi kurtardı bizi. O resimlere iyi bak iyi.. Onlarda bombalanmış , yağmalanmış köylerinizin , delik deşik edilmiş kardeşlerinizin resimleri var.. O resimler yüksek medeniyetin bizlere hediyesi ! Unutma o resimler sizin bugün kemiklerini sızlattığınız ama o engel dediğiniz Türklerin kurtardığı atalarınızın resimleri... Sakın Unutma Sakın ! ‘