7 Nisan 1994 senesi bir bahar günü saat sabahın 4’düydü.Uyuyordum sallayarak uyandırdı beni annem.Kalk oğul kalk biraz önce son nefesini ver di Baban.Duyduğum da beynime balyoz in di sanki o an.Neydi sebebi bizi bırakıp gitti dağ gibi adam.

Ne yalan söyleyeyim bir kaç damla göz yaşı süzülüp gitti gözlerim den.Fırladım yataktan yanına koştum yatıyordu daha önceleri sigarasıyla yaktığı halının üstün de nefes almadan.Tutamadım kendimi öptüm yanakların dan avuçların dan.Ablamın hıçkırıkları inletiyor du odaları,küçük kardeşim hiç bir şeyden habersiz uyuyordu.Gerçi uyumasa ne olacak ki ölüm nedir bilmiyor du.

Annemi hiç bu kadar sakin görmemiştim,babam hiç ölmemişti sanki yanında duruyordu.Elli kiloydu kadıncağız aslında ama o an yürüdüğün de eziliyordu sanki yerdeki karo taşları çıplak ayağının altında.Annem derin bir nefes çekti içine kardeşimi uyandırıp kucağına aldı ablamla benim ortamıza oturup;bizi öpüp kokladı sıkıca sarılıp başımız sağ olsun babanız gitti giderken de sizi bana emanet etti.Sonra dişi bir aslan edasıyla bana dönüp evimizin erkeği sensin oğul sen sin artık dedi.

Benim ciğerimi yiyip bitiren; dağlara denizlere haykırıp ta sağken babama söyleyemediğim üç kelimey di;

SENİ SEVİYORUM BABA diyemeyişim di...





Halil ÇALIŞKAN