Her zaman olduğu gibi bütün bir günü yine sahilde, dalgaların ona anlatmak istediklerini anlamaya çalışar geçirdi. aklının ucunda takılı kalan tek bir düşünceyle akşamı etmişti yine. Evine dönmek için ayağa kalktı, havanın karardığını haber veren kol saatinin sesiyle ürperince. Yüzünden düşen bin parça evine döndü. İçindeki fırtınayı kimseyle paylamıyor, hüznünü, kahrını sadece kendi içinde yaşıyordu. Hayatı boyunca hep tek bir noktaya kadar gidebilmiş ve her defasında geri dönmüştü. Başka ne yapabilirdi ki...
tek tutkusu bütün gününü sahil de dalgaları dinleyerek geçirmek olmuştu artık.
Bir gün geldi ve Tanrı’nın ona sunduğu hayatı sona ermek üzereydi! Karanlık, hüzün dolu hayatına veda etmeden önce hayatını kendisine adamış olan annesinden son bir isteği vardı. Dudakları arasından fısıltıyla döküldü kelimeler
- Benim yerim sahil anne......
Ve sonsuz bir uykuya daldı!
Annesi isteğini yerine getirebilmek için mezarını sahile karşı bir yerde yaptırdı. Ve bir gün sonra annesi güçlükle daldığı uykusunda nihayet oğlunun güler yüzünü gördü
-ANNE İLK DEFA SADECE DALGALARI DUYMUYORUM, DENİZİN MAVİSİNİDE, DALGALARI DA GÖREBİLİYORUM!