*
İşte o an,hayatının da kafası kadar karma karışık olduğunu anladı.İçerisinde,ta şurasında kalbinin,bir sızı hissetti.O güne kadar hiç duymadığı bir acıydı bu..Ne yapmalıydı?Kime,neye anlatmalıydı,duyurmalıydı da sesini,rahatlamalıydı;üzerindeki bu ağır yükü atmalıydı..Gerçekten,onu dinleyebilecek,onu bir nebze olsun yatıştırabilecek,üzerindeki şaşkınlığı atabilecek biri,birileri yok muydu?
Mutlaka olmalıydı..O,bugüne değin rastlamamış olsa da,vardı ve biryerlerde beklemekteydi;biliyordu..
Bilmenin,yalnızca bilmenin,fayda etmediği;aksine ’yaşanmayanın acı verdiği’ bir hayattı yaşadığı..Ne yaptığını,niçin,nasıl yaşadığını bilmeksizin yaşanan...Sanki,sanki bir rüyaydı yaşadıkları;iyi mi yoksa kötü mü olduğunu hala ayırt edemediği..Nasıl yaşadığını bilmiyordu..
Niçin bu kadar hızlı gelişmişti herşey..Niye?Yarım kalanı tamamlamak bugüne mi verilmişti;hiç tahmin etmediği bir tesadüf..ya da tevafuk..mu demeliydi,bilmiyordu...
Çok zordu,evet çok zordu hayat;yaşamak...Yaşamaya değer birşeyler var mıydı gerçekten?Olmadığını düşündüğü için belki de,burdaydı,şuan..
Zerrede boğulmak bu olsa gerekti..Başkalarının zerresinden farklıydı onun zerresi, o küçük dünyası; ya da aynıydı ama ayniyetini yalnızca o biliyordu..Yahut onun gibi,daha kaç farketmiş vardı küçüklüğünü...Düşündükçe acziyeti kat be kat artan,bir,iki,üç...kaç kişiydiler?
Unutmak istiyordu herşeyi,bugüne kadar unutamamıştı belki ama ya bundan sonra;belki de unuturdu bir zaman ama ya o an...O an unutamadığı için belki de,işte şuan,burdaydı..
Son kez düşündü sonra..Artık ’yarınlara ertelediği bir sevgi’nin çilesini çekmeyecekti..Sevgisini erteleyeceği bir yarın,artık,olmayacaktı..
Çektiği fikir çilesi dudaklarından dökülen şu mısralarla son buldu:
’ Uyuttu kanadı altında zaman
Ömrün başlangıcı ve nihayeti;
Gitti günahını soyunamadan,
Aynalarda kaldı mahremiyeti..

Ördü çelengini emellerinden
Kendi elleriyle yalnız başına
Bıraktı toprağa o kadar erken,
Sevindi,üzüldü,hepsi boşuna!... ’

O,noktayı koyanlardandı;ya diğerleri?...