‘ ’Özledim seni… Çok sık beraber olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl nasıl içimi ısıttığını yeni yeni anlıyorum’’
Diye başlıyor şair mısralarına.bense hiç başlatamadım hayatı bir taraflarından.Hep bekledim oysa.ha bugün Ha yarın diye.Acılarımı, kederlerimi ve içsıkıntılarımı hep içimde biriktirdim çocukluğumda biriktirdiğim oyun kağıtları gibi ama sonunu hiç getiremedim.Hiçbir zaman tam olmadı hayat benim için.Tam mutluluğu bulmuşken elimden kayıp geçişini izledim acı bir tebessümle.Histeri krizlerine tutuldum kendimi kaybettim ama kaybetmenin acısını hep hissettim kendimden vazgeçtiğimi düşündüğüm anda bile.şimdi maziye karışan bana bize ve sana bakıyorum. Odamızı hatırlıyorum.bende bir çok hatırası olan odamızı.o oda bizimdi yalnızca bizim.içine girince yalnızca biz olurduk.ikimiz ne mutluyduk o odada.neden bir oda yaratamadık hayatımız boyunca içinde kalabileceğimiz kimsenin bizi bulamadığı yalnızca ikimizin olduğu
aslında yalnızca ikimiz demeyi o kadar çok isterdim ki.ama hiçbir zaman kendimiz olmadık( odamız hariç) hep ‘biz’dik bizim dışımızda bir ‘biz’.belki yalnızca biz olsaydık her şey çok başka olacaktı.biliyorum ve inanıyorum buna.neden mi?
Şunun için:
Ne çok mutluyduk aynı güne beraber uyanıp yatak üzerinde kahvaltı edişimiz.sen reçelin üstüne çukulata sürerdin.öyle seviyorum derdin gülerdin.bense gülüşüne gülerdim.’ikimizdik baş başa olan ve ne çok mutluyduk’

Yorgun gelirdin hep yanıma.ben canlı sevgili bulamamanın kırgınlığını hissetsem de yine sana ilaç olmaya çalışırdım.bir tek benim yanımda dinlendiğini söyler sevinirdin.bense seni sevincine sevinirdim.’ikimizdik baş başa olan ve ne çok mutluyduk’

Sen yokluğu tam anlamıyla tatmamış bir orta sınıf kızı olarak sürekli cornetto yerdin ve severdin.bense maxsın hesabını yapardım belki param olmaz diye.ama yine de sana elimden geldiğince cornetto almaya çalışırdım çünkü mutlu olduğunu bilirdim.dondurmayı her ısırışında biraz daha tebessüm ederdin.ben sevinmene sevinirdim.bazen de max aldığım olurdu.sen anlayışla bakardın bana bilirdin belki de anlardın fazla param olmadığını ama yine de mutlu mutlu gülümserdin.’ikimizdik baş başa olan ve ne çok mutluyduk’

Hatırlıyor musun beni tavlada yenişini? Bir iş görmenin saadetini yaşamıştın.dalga geçerdin eğlenirdin.hatta tavlayı koltuk altıma koyup fotoğrafımı bile çekmiştin.ne çok gülüyordun.’ikimizdik baş başa olan ve ne çok mutluyduk’

Kendi acıklı hayatımın ücra bir noktasında ,bu rezil dünyamızın yavan ve sıradan anlarının birinde yani sefaletimin tam orta yerinde birden,bir can kurtaran simidine sarılır gibi senli sevdalara sarılırdım,sarılıyorum ve sarılacağım…