Kendi halinde ailesiyle yaşarmış maviş;annesi,babası,abisi ve küçük kardeşi...Çok mutlularmış maviş ailesini çok severdi ve onları kaybetmekten çok korkardı,onları canı pahasına severdi ama buruktu içi hep bi ablası olsun isterdi dertleşecegi,sarılıp yatacagı,gezecegi,konusacagı ama yoktu.Hep kalbinin bi köşesinde bi his vardı bi ablası olcak öz ablası,öz bacısı gibi sadece ismini bilmiyordu.
Bigün oturuyordu radyodaydı günlerden cuma oldugu için ilahi falan dinliyodu babsıyla beraber,birden biri geldi radyoya yaşamateşiydi niki konuştular tanıştılar.Efil di kizin adı çok ısınmışlar birbirlerine çok sevmişlerdi ve efil hep onlarla müzik dinliyodu hergün.Günler geçiyo maviş bacısını efilini daha çok sewiyor daha çok baglanıyordu.
Günler geçiyodu maviş efiline askısı,ugur böcegim,herseyim diyodu ama tek sorun onu göremiyodu onu öpüp koklayamıyo sarılamıyodu:(((ama maviş EFİLİ ÇOK SEWİYORDU.TABİKİ AİLESİDE EFİLİ ÇOK AMA ÇOK SEVİYODU.
Ama gün gelecekti maviş biliyodu sarılacaktı ugur böcegine öpecekdi onu,gözlerinin içine bakıp ona ugur böcegim diyecekti ve hep dua ederdi rabbine...Bigün bişey ögrendi maviş;Efil hastaydı mavis yıkılmıstı ve ailesi çok üzülmüştü mavişin...Maviş dökmedigi kadar göz yaşı döküyodu çünkü efilini cok seviyodu inaniyodu ki ugur böcegi iyileşecekti ve hep yaradana duacıydı...
Artık hergün konuşuyolardı telefonda gülüyorlar,aglıyorlar,dertleşiyolardı...Bacıydı onlar kardeşti...
Maviş sonunda yıllardır yüreginde olan ismini bilmedigi ablası,bacısı,güzelliklerin prensesi efilini bulmuştu ve onu cookk sewiyordu ve hep onun yanında olacaktı daima yüreginde kalacakti efil aşkısı olmustu onun :))))
Tek bi dilegi kalmıştı birkerede olsa sarılıp öpmekti doyasıya ve inanıyodu günün birinde olcaktı mutlaka görcekti onu ve umutla yaşamak daha güzeldi...