Ufuk Bey ,artık yaşlanmıştı.Yıllar O’ ndan çok şeyini alarak yıpratmıştı..
Hergün, sabah olduğunda erkenden kalkar traşını olur; evin önündeki güvercin kulübesindeki güvercinlerinin yemini verir ve yollara düşerdi Ufuk Bey..
Yine güneşli bir günün sabahında erkenden yollara düştü ve hızlı bir şekilde yürümeye başladı..Sanki yetişmesi gereken bir yer varmış gibi ,trafiğe umursamaz tavırlarıyla sağa sola bakmadan yürüyordu..
Karşıdan karşıya geçme çabasında iken,siyah bir arabanın arkasından çarpmasıyla ,yaşlı adam, yere yuvarlandı ve hafif yaralandı.
Sokaktan geçenler Ufuk Bey’ i hemen en yakın sağlık birimine götürdüler. Allah -yanında oldu ki fazla bir darbe almadan kurtulmuştu yaşlı adam.
Hemşireler yaşlı adamın yarasına pansuman yaptıktan sonra , biraz daha beklemesini ve
röntgen çekerek herhangi bir kırık veya çatlak olup olmadığını inceleyeceklerini söylediler.
Yaşlı adam , huzursuzlandı ve acelesi olduğunu , hemen gitmek istemediğini söyledi.
Hemşirelerden biri merakla acelesinin sebebini sordu.
Ufuk Bey:
- Eşim ,yıllardır hastanede kalıyor. Ve ben her sabah onunla kahvaltı etmeye
gidiyorum. Geç kalmak istemiyorum,dedi.
Hemşire:
- Eşiniz siz gecikince , sizi merak edecek diye kaygılanıyorsunuz sanırım,dedi.

Ufuk Bey, üzgün bir ifade ile;
- Ne yazık ki eşim, Alzheimer hastası ve benim kim olduğumu bilmiyor, dedi.
Hemşire şaşırdı;
- Eşiniz madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor,neden hergün onunla kahvaltı yapmak için
koşturuyorsunuz? dedi.
Ufuk Bey, üzgün ve ürkek bir ses tonu ile hemşireye şu cevabı verdi:
-SEVGİLİ EŞİM; benim kim olduğumu bilmesede, ben onun kim olduğunu biliyorum ,dedi.


EVET DOSTLARIM;KISSADAN HİSSE OLARAK SİZİNLE PAYLAŞMAK İSTEDİM.Ufuk Bey’ in aşkı hepimize örnek olsun..eşimize veya sevdiğimize olan aşkımız her ne olursa olsun hiç bitmesin .Sevdamızın sonsuza kadar yaşamasını diliyorum.

HAZAN YAPRAĞI 14.05.2008