Saat 6 ve ben herzamanki gibi dalgaların sesleriyle gözlerimi açtım.Karadenizin hırçın ve acımasız dalgalarıyla...
Yanları pas tutmuş ranzam,kitaplarım,kalemim,kağıdım ve hücrem...
Artık sizden ayrılmama tam birgün kaldı,evet yarın gidiyorum,terk ediyorum sizi ve Karadenizi
Ufak bir ampülle aydınlanan,penceresi olmayan ,taş,soğuk duvarlarla kaplı sadece dalga seslerini duyabildiğim evim ve dünya yarın boynumda bir iple size veda edeceğim.Bu duvarları,ranzamı ve buradaki herşeyi çok seviyorum ,ölümden korktuğum için. 25 yaşında ölüme gittiğim için hepiniz bana muhteşem görünüyorsunuz.
Yarın sabah aynı saatte uyanacağım, son kez dalga seslerini dinleyeceğim ve idam saatimi yani sekizi bekleyeceğim,eski baba yadigari saatime bakarak...
Hücremde geçirdiğim hergün karakaplı defterime anılarımı, düşüncelerimi yazdım.
Bu karanlık hücreye düşmeden öncede yazdım, dünyadaki son günümdede yazacağım.
Hayatımı buna adadım ve idam sehpasında da ellerim titremeden birşeyler karalayacağım ama yapamıyorum ölüm korkusunu iliklerime kadar hissediyorum çünkü.
Zamanım azaldıkça ayaklarım titremeye başlıyo, gözlerim doluyo, saçlarım ağarıyo...
Yelkovana "dur" diye bağarıyorum, durmuyo.Akrebe "dur" diye bağarıyorum beni dinlemiyo
Saatim, kaderim ellerimde ama durduramıyorum ve artık yavaş yavaş toprak olmaya gidiyorum, göz yaşlarımı sile sile...
Ben hergece ranzama uzanıp Türkü söylerken dalgalar bana eşlik ederdi, ama bugün ben suskunum, onlar durgun...
İlk kez bir gece ikimizde sustuk, saat 6 oldu. Şafak söktü ama hala susuyoruz.
Dalgalar bu sefer sözünü tutmadı, hırsla, acımasızca vurmadı, duvarlarıma şafakta.
Tek dostum Karadenizde susmuştu artık...
Aniden kulaklarıma ayak sesleri geldi, saatime baktım tam sekiz
Bunlar dost sesi değildi, bunlar düşmanlarımın sesleriydi. Karşısında acizce, bitkin şekilde durduğum düşmanlarımın... Demir kapım açıldı ve gardiyan önce ayağıma prangaları sonra ellerime kelepçeleri vurdu.
Ayağa kalktım ve son kez hücreme baktım gözlerim ağlamaklı...
Dudaklarımdan tek kelime çıkartabildim;
ELVEDA!!!