Tolo beni bırakıp arabaya doğru gitti.Öylesine baka kaldım arkasından.Gözlerim Rızgar’ın yere düşen bedenine takıldı.Yüz üstü sere serpe toprağa uzanmıştı. Vücudundan akan, kanlar toprağın üzerinde mayalanıp kalmıştı.Böyle bir ölüm sanki Rızgar’ın kaderiydi,kaçınılması imkansız bir kader diye düşündüm.

İlk bulunduğum kampa getirilişini hatırladım.O zamanda hakkında idam kararı alınmıştı.Elleri o zamanda arkadan bağlıydı.Bir savaşçı acemi ve mağrur bakışlarıyla Rızgar’a öfkeli öfkeli bakıp üzerine yürümüştü.Rızgar’ın üzerindeki rahtı,şutık’ını ve yeleğini çekiştire, çekiştire almıştı."Sen bunları hak etmemişsin" demişti ona.Yüze yakın savaşçının karşısına çıkarılmıştı.Herkes hakkında birşeyler söylüyordu.Kolay değil, gerillaya ajan olarak sızdırılmıştı.Hiç birşey bilmeden,biliçsizce gönderilmişti.Herkes idam edilmesini istiyordu.O zamanda çok özgün olmasına rağmen gözleri ışıl ışıl parlıyordu.Ardından kamp komutanı Bişar yanına gelip,ellerini başına koyarak parlayan gözlerine bakıp"Anlaşılan sana söyleneni çok iyi yapıyorsun.Seni burayı bozmak için gönderdiler,sen tek başına yüz tane savaşçının yaşamını bozdun,alt üst ettin.Onlarda senin hakkında idam kararı aldılar."

O zamanda içimde burukluk vardı.Aynı duyguları bir kez daha yaşıyordum.O saf çocuksu yüzüne,o ışıl ışıl parlayan gözlere nasıl kıyılır diyordu.Ama kıydık,acımasızca,hunharca kaltettik onu.Ne için? Ne uğruna?

Komutan Bişar biraz bekleyip,tekrar Rızgar’ın yüzüne bakmıştı.O bile kıyamamıştı."Eğer bizim dediğimizi de bu kadar iyi yaparsan seni af etmeyi düşünüyoruz.Şu an idam cezanı erteliyoruz.Sana bir şans veriyoruz.Yanımızda kalır savaşırsın,sadece kendini tanımak için savaşırsın.Devrimci savaşın birinci kuralı budur,kendini tanımak için savaşmak,kendi ruhunun savaşçısı olmak,hem de acımasız savaşçı...Savaşta kendini tanımayanlar yücelme ile düşkünlüğün kesiştiği sınırda bulunurlar.Bunlar çoğunlukta ihtiraslarına,zaaflarına,bencilliklerine yenik düşerler.Savaşta en kötü düşüş de budur.Sen savaşta kendini tanıyıp bu sınrdan uzaklaşacaksın."

Kamp komutanı bunları söylemesine söylemişti ama;Rızgar kendini ne kadar tanıdı ne kadar güçlendi bilinmez, ancak ölümden kaçamadığı,ölümü yenemediği ve ölümü yakasından düşürmediği kesin.Savaş iki yakası ateşten gömlektir.Sonucu her ne olursa olsun iki tarafı da yakar.Savaş acıdır,sadece arkasında acı bırakır...