Bir zamanlar büyük bir ormanda yeni yeşeren nazlı fidan usulca sokulmuş,koynuna bir huş ağacının dibine,huş ağacı kabullenmiş bu güzel fidanın evlatlığını, kendisine düşen yağmur sularını onunla paylaşmış,toprağın aşınmasından,soğuktan korumuş, güneşin o güzel sıcaklığını yaprakların arasında serinleterek hissettirmişti,canından bir can, damarından bir kan akıtmıştı bu nazlı fidana,zamanla fidan büyüyüp kimliğine bürünüp güzel bir servi dalı olmuş, huş ağacı ise artık yaşlanmış rüzgara dayanacak gücü kalmamıştı günün birinde selvi boylum artık ben yaşlandım sen ise esen yellerle dans diyorsun büyüdükçe güzelliğine güzellik katıyorsun senin yanında duramam,sana yük olamam olur ki bir gün gidersem bu güzel ormandan üzülme ve bu güzel ormanda yaşamını sevgiyle pekiştir.........
Ve aradan günler,aylar geçmiş derken bir ormancının gözüne çapmıştı, huş ağacının sarkık dalları, selvi boyuna veda zamanı gelmişti artık bu vefalı ağacın......