Yüreğimin sesinden yola çıkarak bu yere ulaştım.Akşamın karanlığı çöktü bütün evlerin camlarına.Sokak lambaları yanmış,şehrin üstündeki o karanlık örtü,evlerin camlarında birbir yanmaya başlayan ve birer solgun mum ışığını andıran ışıklarla adeta bir renkarmonisine dönüşmüştü.Kimbilir o evlerde ne yaşamkavgaları sürüp gitmekteydi.Yüzyıllardır uğraşılan ,çalışılılan,çabalanan bu kavgalar niye.Bu mücadele nedendir diye her daim sorar dururum kendime.Oysaki bir parça ekmek ,üç küçük zeytin birazda suneyimize yetmiyorduki.Mutluluk nedir .Uzun yıllar bu sorunun cevabını binlerce kez kendine soran insanoğlu,acaba bir kerede yüreğindeki sesi dinleyip elindekiyle yetinmeyi bilse ,cevabı uzaklarda aramasına hiç de gerek kalmayacak.gerçekten de önemli olan mutlu olmayı istemekti galiba.İnsanlar istedikten sonra mutluluk zaten kendiliğinden geliveriyordu ellerimize.Bir güzel söz,bir tatlı tebessüm kilolarca mücevherden daha değerli değilmiydi.Ta derinden duyulan bir iç huzuru,insana sunulan en mükemmel hediyelerden biri olmazmıydı.Kısacası kocaman bir yüreğe sahip olsak,sevmeyi ,sevilmeyi kendimize hayat felsefesi olarak alsak belkide altınlara,mücevherlere hiç de gerek kalmayacaktı.Her sabah kaltığımızda, etrafımızdaki insanlardan bir günaydını,bir güler yüzü esirgemesek ,bu dünyada sanırım hiç mutsuz insan kalmayacak.Çünkü birimiz,her sabah bu şekilde güne başlasa eminim diğerleride kendiliğinden düzelecektir.Bence sevgive dostluk dünyayı saran en güzel bulaşıcı hastalık olsaydı,kesinlikle bütün insanlar bu hastalığa yakalanmak isterlerdi.