Gözlerini açtığında soğuk bir kış günüydü.Karların ortasında,eski bir çarşaftan bozma sedyenin içinde annesini hastaneye yetiştirebilmek için köylüler bata çıka Anadolu’nun en ücra geçit vermeyen yerinde karlarla cebelleşiyorlardı.Önlerinde epey yolları vardı ama vakit dardı.Annesi mütemadiyen inliyor,naçardı.Çığlıkları dağların zirvesine vurup onlara tekrar ulaşıyor,kulaklarında şaklıyordu.Köylüler bu duruma üzülüyor kadına bir şey olacak diye soluk dahi almadan yol alıyorlardı.

Hep böyleydi.Ne zaman bitecekti çileleri.Her kar yağdığında köyün yolları kapanıyor kasabaya ulaşamıyorlardı.Köylerinde ne sağlık ocağı nede okul vardı.Bütün ihtiyaçları kasabayla bağlantılıydı.Çocuklar okula dahi gidemiyorlardı.Köylüler bu durumdan çok muzdaripti.Şikayetlerini kaymakama muhtar aracılığıyla iletiyorlardı.’’Devlet büyük,devletin her şeye gücü yeter’’umuduyla her zaman bir dahaki yaza kalıyordu.Belli ki çetin mevsim şartlarına onlarda yetemiyor,çare bulamıyorlardı.

Annesinin son avazıyla birden sessizlik çöktü ortalığa.Sedyeden rengi kaçmış ellerin sarkışı ve bebek figanıyla irkilen köylüler ne yapacaklarını bilmeden sağa sola koşturarak acı içinde kederlerine isyan ediyorlardı.O ise ciğerlerini yakan oksijenin vermiş olduğu acıyla,avaz avaz bağırıyordu.anne şefkati,anne sıcaklığını hissetmeden,anne hasretiyle büyüdü..

Baharlar,kışlar geçti.Okula başladı.Kasabaya şartlar elverdikçe büyük abi ve ablalarıyla gidip geldi.Yine bir kış günü,okula güle oynaya giderken büyük bir gürültüyle yamaçtan kopup gelen karların arasında minik eli bir yana çantası bir yana savrulup gitti…..



hulyA