ömrünün en uzun kışı olmalıydı bu..soğuk, zalim bir işkenceci gibi, dışarda kalanlara kötü muamele ediyor, semada ne bir kuş görünmesine ne de bir duvarda bir kedi görünmesine izin veriyordu.
o, işi icabı kışın olanca etkisine maruz hissediyordu kendisini..fakat, bu durumdan hiç de şikayetçi değildi. soğut görevini yapıyordu, o da işini.. önemli olan direnmekti yaşamak için ve direniyordu.. zaman zaman üşümüyor değildi, ama bu, normal olmalıydı..mutlaka kendinden kötü durumda, daha ağır şartlarda kışı yaşamak zorunda olanlar vardı ve kimilerini kendisi de tanıyordu.
nihayetinde kış birden bire sona ermişti..cemrenin hava su ve toprağa düşüvermesiyle, üşütücü kış ömrünü tamamlamıştı ve baharın insanın içine umut aşılayan ılık havası insanları ve ruhları sarıvermişti..
herkes gibi onun da yüzü gülüyordu..