Adak ayin.
......
Önce dört nala koşan beyaz atlar canlanarak geçti gözlerinin önünden.İkişerden tam beş çift.Hepsi revan,hepsi ön adımlı savaş atları.On erkek ve on da kız çocuğu;yaşları da on.Terkili binmişlerdi atlara.Öylesine bir belirsizlikte geliyorlardı sanki.Son kez vuruşup gideceklerdi buralardan.

Ama kimdi bunlar?
 
Kim oldukları çok fazla bilinmiyordu.Silikti onların da künyeleri.Bilinen tek birşey vardı.Onlar da son savaşın son kurbanlarıydılar.Kurban edilen ruhları daha tanrılara varmadan beyaz atlar kaçırmıştı onları.O eski bilinmez zamanlardan bu güne devam ediyordu bu kaçışları.Öyle soluksuz dört nala giden bir hızla sürüp gidiyordu...Şimdi de Rızgarı alacaklardı.Daha on beşini bulamamış gencecik yaşına aldırmaksızın...
Düşünmek istemiyorum artık.Beyaz atları ve çocukları her düşündüğümde yüreğim sıkışıyor.

Arabadan indirildiğinde günlerdir yan yana olmamıza rağmen ilk defa başını kaldırıp gözlerimin içine bakıyordu.Ne anlatmak istiyordu bakışlarıyla acaba?

Gözleri ve bakışları çok donuktu.Çok mağrur,çok korkusuz ve çok sakindi.Önce gözlerimi kaçırmak istedim.Utancımdan başımı eğecektim ama yapamadım,ne gözlerimi kaçırabildim nede başımı eğebildim.Birden ilk yakalandığımız günlerde bana söylediği tek söz bir kez daha çıktı dudakları arasından "Yapma"Ürperdim.Söyleyişi çok dokunaklıydı.Çok daha sakin çıkmıştı ağzından.Kupkuruydu dudakları.Derin yarıklar oluşmuştu dudaklarında yaklandığı günden bu yana hiç birşey yemiyor,içmiyor,konuşmuyordu.Sadece iki sözcük çıkmıştı o dudaklardan.İlkin yakalandığımız ilk günlerde,ikincisini de şimdi söylüyordu acı çeke çeke...

Asıl o zaman ölmüştüm işte;en büyük acıyı o zaman hissetmiştim.Ben değil ruhum o an feryatlar koparmaya başladı.Bana lanetler okuyordu.Yüreğim,ruhum ve tüm duygularım,hislerim ve benliğim o an benden ayrıldı.İkiye bölündü.Hiç görülmeyen duyulmayan birşeyler yaşıyordum.Ben bir ölüydüm.Düşen ve yücelenyaşamın seyrini kendi ölülüğümde görüyordum.Tüm acıları kendi ölülüğümde tadıyordum.Çünkü ben yaşamın küfür anıydım. Öykümde yaşadıklarımda ve gördüklerimde gizliydi.

Gözlerim öylesine donup Rızgar’ın gütürülüşüne takılmişti.Elleri arkada bir iple sım-sıkı bağliydi.Ellerin ayası,parmak uçları mosmor olmuştu.Şiş-şişti her bir tarafı.İp ellerinde kabaran ette gümülmüştü,görülmüyordu ip.

Önce zihnimde canlanan beyaz atlar,şimdi sahiden karşıdan geliyorlardı.Sahice görüyordum onları,hemde tırısa kalkarcasına geliyorlardı.Her bir at’a bir oğlan,bir kız çocuğu binmişti.Dört nala Rızgar’a doğru geliyorlardı.Gütürecekledi Rızgar’ı işte...Birden,
onunla gitme istemi doğdu içimde.

Bende bir beyaz at’ta,Rızgar’ın terkisine biner,onunla sunsuza doğru sürüp giderdik belki...Zatten benliğim,kişiliğim her şeyim benden ayrımişti.Rızgar’ın ardında gidiyordu.
Ben bambaşka bir can ,bir ruh oalrak oturuyordum arabada....

Şevket Tekin