Bir kıvılcım yine dolaşıyor genç kızın kalbinde. Ateşi kalbinden çıkıp tüm hücrelerini yakarak geçiyor. Gözlerinde son buluyor. Gözyaşı...

Gecenin bir yarısı ağlayarak uyanıyor. Nefes nefese. Şeytan azapta her gece kalbinin kıyılarında. Terkeden tüm erkeklerin suretine bürünüyor. Tekrar tekrar terk ediliyor. Aynı acı bıçak delik deşik kalbinin belki de bininci kesiğine dokunuyor. Canyakıcı bir soğuk...

Telefonu çalıyor gecenin bir yarısı kabusuyla savaşından yenik, bitap uyanmışken. Korku duyuyor elini uzatıp felaket haberini dolduruyor kulaklarına.

"Beni neden arıyosun?"
"..."
"Ne istiyorsun?
"huzur..."
"Kimden istiyorsan ona git!"
"senden... sadece sen kolladın korudun kanatlarının altına aldın beni. Ben zavallı bir adamım."
"..."
"ordasın. gözyaşlarını tadıyorum duyuyorum daha buralardan."
"Ben seni seviyorum sense sadece bir liman istiyorsun. Sana liman olmayacağım."
"Lütfen çok çaresizim. Korkuyorum. Dİpteyim. Sen olmazsan yaşayamam".
"Eğer bu zavallı halinle senin limanın olacaksam yaşamayayım daha iyi!"

Telefonu kapattı. Kalbindeki acısını yenik düşüren bir öfke sardı şimdi bedenini. Yatağından kalktı. Çıplak ayakları soğuk zemine değdi. Tüm vücudundan ateşler yükseliyordu. Karanlık içinde mavi geceliğiyle bir silüet, cılız bir hayat dolaşıyordu. Mutfağa yöneldi. Işıkları yakmasına gerek yok...Onun karanlığı yüreğinden geliyordu. Yakacağı hangi ışık yolunu aydınlatabilirdi ki? Bir bardak su aldı. Yüreğindeki yangınına bir bardak su ne derdi ki!

...

Sarhoştu. Bir bira daha açtı. Karşısında ışıl ışıl bir İstanbul gecesi...