Merhaba,

Sizlere takdire şayan birinden bahsetmek istiyorum,

Okulunu bırakıp, ailesine bakma kararını alan küçücük ama kocaman bir çocuk var.
Babacığının sağlık sorunları yüzünden annesi ve bu küçük adam eve bakıyorlar.

Gönlü tertemiz..

Yeni bir yerde çalışmaya başlamış ve kendisini orada tanıma şerefine eriştim. Şeref çünkü, dediğim gibi takdire şayan ve her birimizi utandıracak kadar özel biri o.

Yüzünde pırıl pırıl bir gülümseme, bakışlarında ise derin bir hüzün var.

Konuşması, saygısı, enerjisi utangaçlığı ile birleşince, insanın ister istemez içi ısınıveriyor bu küçük adama.

Gururlu..

Altını deştikçe anlattığı hayatı, insanın boğazını düğüm düğüm ediyor. O denli gururlu ki, boncuk boncuk yanaklarından süzülen gözyaşlarını arkasını dönüp siliyor. Bir o kadarı hatta daha fazlası gönlüne akmış
Ve “lütfen kimse bilmesin, olur mu? ” diyor.

Kimbilir, belki de bana çok kızacak. Şimdiden kendisinden çok ama çok özür diliyorum ve bir o kadar da teşekkür ediyorum kendisine bana hatırlattıkları için.

Okulunu bırakacakmış diye kızarken anlattı tüm bu sebepleri. Küçücük bedeninde, daha hayatın sadece kısacık bir zamanını yaşamış olsa da kocaman bir yürek taşıyor.
Yaşadıkları onu kocaman bir adam kılmış.

Ne acı değil mi?
Bu küçük adamın yaşadıklarından daha çok, kendi hayatımızın kıymetini bilmememiz.

“Küçük adam! Sen gerçekten kocaman, tertemiz, güçlü ve gururlu bir insansın. Hem de çok başarılı olacaksın, okulunu bırakma. İnancını yitirme, yüzünden gülümsemeyi de sakın kaybetme olur mu? ”

Bize gelince..
Nankör ve bencil olmayalım.ve şöyle bir etrafımıza bakıp halimize şükrederken, çevremizdekilere de sahip çıkalım lütfen.

Sevgiyle kalın..

Dilek Kadıoğlu