Tek bir yaprak,bir ağaç için hiç bir şeydir
Ama bir dal,bir ağaç için çok şeydir.
Cılız,sıska dal ,ağaç için hayattaki tek dalıydı
Dal,ağaca yaslanırdı,nefes alırdı
Dal,nefes aldıkça;ağaç ayakta kalırdı
Derken;ağaç,büyüdü büyüdü,koca Çınar oldu.
Dal da çoğaldı,gelişti ve yük olmaya başladı ağaca
Ve kestiremediler bu sevda/daş/lığın bir gün son bulacağını
Ağaç,dal”a hadi artık git dal dedi
Dal”da ağaca yapma nolursun dedi
Ağaç,yeter artık büyüdün,sen tek başına kal dedi.
Dal,yapma nolursun,sen benim yaşam kaynağımsın
Sen olmadan ben yaşayamam,hayattaki tek bağımsın dedi.
Ve ağaç yeni sevdalara doğru yelken aldı
Unuttu biricik sıska,ince,narin dalını
Her gün biraz daha mutsuz ve yalnız bıraktı
Dal,mutsuzdu,umutsuzdu çünkü nefessizdi.
Hayatı yük diye taşıyan hasta haliyle
Cılız,sıska dal pes etmedi savaştı-savaştı
Diğer gür dallarla
Tek gayesi biricik ağacının gölgesinde biraz daha kalabilmekti.
O kadar yalnız ve cılızdı ki tüketecek gücü kalmamıştı
Ve her gün bir yaprağını dökmeye başladı,dal
Her düşen yaprakla birlikte soldu soldu
Ve bir sarı sonbahar oldu
Görmedi ağaç onun bu yaşamla,kalım arasındaki mücadelesini
hiç fark etmedi,nasılda kör olmuştu gözleri
Oysa dal ,onun tek yaşam kaynağıydı,nefesiydi bir zamanlar
Ve dal,son bir kez baktı ağacına sevgi dolu gözleriyle
Son yaprağıyla birlikte bıraktı kendini
Sonsuz bir zaman dilimine
Ağaca ayaz vurunca anladı ağaç,biricik ince, narin dalının yokluğunu
çünkü ağaç çırılçıplak,yalnız kalmıştı dalının yokluğuyla
Ve anladı onu çınar yapanın aslında o ufak,cılız, sıska dal olduğunu.
"O zaman bana da artık sarı bir sonbahar olmak yaraşır",dedi ağaç.