Küçük ve sessiz bir yerdeyim, sesim yankılanıyor, cevap alamıyorum seslenişlerime, karanlığa gözlerimi alıştırmalıyım, hareket bile edemeyecek kadar sıkı bağlanmış olmalıyım, nemi hissedebiliyorum ve soğuğuda tahtadan olmalı...En son ne yapıyordum aklıma gelmiyor neden geldim buraya...
Elif ne yapıyordur şimdi, bugün buluşacaktık, onu da ne çok kırdım, son konuşmamızda benden özür beklediği ne kadar da belliydi, bana iyi sabrediyor aslında.
Bir kere olsun sevdiğimi söylememişim ona, belli etmiyormuşum duygularımı, gözlerimden okuyamıyormuş sevgimi....Çok üzdüm seni biliyorum...
Annemle babamda aynı durumda, hayırlı evlat olma adına ne yaptım ki onlara, babamı bir aralar polis sanıyordu insanlar, adamcağız beni almaya o kadar çok girip çıktı ki karakola, ya annem o geceler boyu uyumadan beni beklemeleri yokmuydu, ne zaman hangi saatte gelsem eve uykusuzdu, sanki uykusunu bana endekslemiş, sızlanmazdı hiç üzülürdü içten içe anlayamazdım, gözyaşlarını sakladığını hatırlıyorum herkesten, içim acıyor şimdi...
Arkadaşlarım ,
beni ben gibi kabul eden, beni ben gibi kabul etme sebepleri ben gibi olmalarındır mutlaka... Ne mükemmel dostlarım varmış, şimdi neredeler kimbilir...
Ne kadar oldu burdayım bilmiyorum ama sıkıldım artık.
Ölümüm erken oldu biliyorum, ama her ölüm erken ölümdür...


Ömer Faruk
Batıkent/Ankara
31 Ocak 2008 saat 21:30 (Az önce)