Her duygunun yavan yaşandığı günümüzde, arkadaşlık olgusunun önemini hiç düşündünüz mü? Yüzeysel, menfaate dayanan insan ilişkilerinin yıpratıcılığının yaşattığı iç dünyamızda, bir dost kucağı aradınız mı? Bütün içten duygularınızla yaslanacağınız bir arkadaşa mutlaka ihtiyaç duymuşsunuzdur, Eğer hayatınızda dara düştüğünüzde moraliniz bozulduğunda, yanınızda böyle bir arkadaşınız varsa gerçekten şanslı sayılırsınız.
Eski sevgilim tarafından asosyal olarak nitelendirilen bendenizin arkadaşım diyebileceğim çok az insan var etrafımda. Zaten bir tanesi de uzak bir şehirde yaşamakta. Senede bir kere ya bir araya gelebiliyoruz ya da iki senede bir. Arkadaşlığımızın on bir senelik bir mazisi var. üniversiteye başladığımın ilk günleri birbirimizi farketmiştik.Aynı sınıftaydık ve adaştık. Belki bizi çeken aynı ismi kullanıyor olmaktı, belkide birbirine yakın iki ayrı kentten geliyor olmaktı. Birlikte ne çok şey yaşamıştık. Ailemizden uzakta olduğumuz dönemlerde birbirimizin ailesi olmuştuk. Kah o bana annelik yapmış kah ben ona anne olmuştum, ikimizden birimiz hastayken ya da üzgünken ya da şefkate çok ihtiyaç duyduğumuz anlarda hep birbirimizin yanında olmuştuk. Belkide yaşadığımız şeylerin çok olması nedeniyle mesafeler, iki ayrı uzak kentlerde yaşıyor olmak bunca senedir bağlarımızı koparmaya yetmedi.Oysaki okul yıllarından sevdiğim pek çok arkadaşımın izini kaybettim.
Sevgili arkadaşım hala en yakın arkadaşım oldu aradaki uzaklığa rağmen. En ihtiyaç duyduğum anlarda bir telefon kadar uzağımda olduğunu biliyorum. En az haftada bir kere uzun telefon konuşmalarımızda hasret gideriyoruz. Yine en yakın sırdaşıyız birbirimizin. Kimseyle -ailelerimizle bile- paylaşamadığımız sırlarımızı birbirmize emanet ediyoruz hala.
Sıkıntılı olduğum herşeyi bırakıp kaçmak istediğim anlarda ilk ve tek aklıma gelen yer onun yanı olmuştur hep.Bilirimki beni tek rahatlatacak insan o benim hayatımda, belkide tek sığınağım onun evi.