Melek yüzlü, hasre dolu, sevgi yüklü biricik dostum...Bu sana hasret mektubumdur. Öyle çok isterdim ki bunları önceki gibi gözlerine bakarak söylemeyi, sana sımsıkı sarılıp tüm dertlerimi unutmayı, omuzlarında ağlamayı ve eskiden olduğu gibi gözyaşlarımı ilk senin silmeni...
Biz hangi yokluk gemisinde hasret çekiyorduk, limanı olmayacak mı bu geminin? Hangi okyanusun dibine batmıştık ki çıkamıyorduk su yüzüne, kurtulamıyorduk yüreğimizde kilitli kalan sevgimizi söyleyemiyorduk kırıp kilitleri...
Hani ben senin herşeyindim, hani ben tektim...Unutmadın biliyorum bu sözlerini seninde hergece başını yastığa koyduğunda kemiriyor bu soru işaretleri tıpkı benimki gibi...Peki ya ÖmRüM neden böyle olduk biz.
Hatırlar mısın? Herkes bizi kıskanır anlatırdı birbirlerine sevgimizi, dostluğumuzu. Yarım mı bıraktık şimdi biz birbirimizi, hani biz bütündük kopmayacaktık birbirimizden, destektik ölümüne...Sen benim tek huzurumdun...Ne güzel günlerimiz geçmiş meğer kıymetini şimdi daha iyi anladığım, mutluluğun en üst seviyede, sevincin zirvede olduğu...
Mutluluktan gözlerimizin içi gülerdi ve yine beraber paylaşırdık o sevinci içime gömüyorum tüm depremlerimi...